Τις τελευταίες μέρες αποφάσισα να κάνω μικρές "διακοπές" από τις συνήθεις δραστηριότητές μου.
Και ξαφνικά βρέθηκα στον ίλιγγο της απόλυτης ελευθερίας. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, έχω όλο τον χρόνο του κόσμου, αλλά δεν ξέρω τι να τον κάνω.
Φοβάμαι πως ο χρόνος μου τελειώνει και δεν τον αξιοποιώ σωστά, φοβάμαι να κάτσω και να μην κάνω τίποτε, δεν έμαθα ποτέ την τέχνη της απραξίας ή την τέχνη του να ακούς τον κούκο ή να βλέπεις το φεγγάρι (υπέροχες τέχνες των Γιαπωνέζων του Μεσαίωνα).
Δυστυχώς είμαι από αυτούς που δεν βλέπουν (στ' αλήθεια) τηλεόραση, έτσι πολλαπλασιάζεται ο ελεύθερος απογευματινός και βραδινός μου χρόνος. Επίσης διαβάζω, αλλά μόνον το βράδυ στο μαξιλάρι (εξ ου και ο τίτλος του blog, μάλλον από την εποχή που κρατούσα σημειώσεις στο μαξιλάρι).
Πριν λίγες μέρες έκανα μια λίστα με τα πράγματα που θέλω να κάνω στα επόμενα 30 χρόνια που σκοπεύω να ζήσω...
1. Να ταξιδέψω
2. Να συνεχίσω να είμαι fit
3. Να γράψω
4. Να κάνω κάτι χρήσιμο ή ωφέλιμο για ανθρώπους που έχουν ανάγκη...
Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω με το γράψιμο αλλά όχι ιδιωτικά, λίγο πιο ανοιχτά, χωρίς φόβο, προς τα έξω...Το πως θα πάει αυτό θα δείξει...
