Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον πατέρα μου μελαγχολώ. Είμαι σίγουρη πως κάθε φορά τον βρίσκω λίγο πιο κοντό, λίγο πιο σκυφτό, λίγο πιο γερασμένο. Μπαίνω στο σπίτι του και αντικρίζω ένα γεροντάκι διπλωμένο σχεδόν, να περπατά στηριζόμενο σε τοίχους και καρέκλες, πάντα φυσικά με ένα γλυκό χαμόγελο αλλά και με μια ορατή μελαγχολία.
Δεν είμαι πια παιδί. Κοντεύω τα 60 (και εκείνος τα 90)και όμως απορώ που τον περνάω στο ύψος και που δεν είναι αυτός ο άντρας που θυμόμουν από προχτές-τον περασμένο μήνα-πέρυσι-το 1980-όταν ήμουν 7 χρονών...Σίγουρα δεν είναι αυτός.
Δεν ξέρω πως να σταθώ απέναντί του. Όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού του φοβάμαι πως δεν θα τον βρω ζωντανό, θα ήθελα να μιλήσω μαζί του με την αμεσότητα που μιλάω στους φίλους μου, στον άντρα μου ή τα παιδιά μου, όμως δεν μπορώ. Θα ήθελα να κάνουμε μια γλυκιά ειλικρινή συζήτηση σαν ενήλικες αλλά φαντάζομαι τη στιγμή που θα το γυρίσει στην θρησκεία και σταματώ.
Φοβάμαι την αυξανόμενη αδυναμία του. Δεν θέλω να τον δω να φθίνει και να ζαρώνει πιο πολύ. Αν αργήσει να βρει μια λέξη που ψάχνει τρομάζω στη στιγμή, θλίβομαι αυτόματα παρόλο που συνήθως τη βρίσκει και όπως λέμε τα έχει 400.
Βαδίζει προς το θάνατο, αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό είναι που με τρομάζει : ο δικός του επερχόμενος θάνατος και το δικό μου επερχόμενο γήρας-φθορά-θάνατος. Η εικόνα του είναι η εικόνα μου στο μέλλον, κάνει πράγματα για να παραμείνει ενεργός και ζωντανός όπως κι εγώ κάνω πράγματα για να παραμείνω νέα και ζωντανή...Του μοιάζω αφάνταστα.
Τα χρόνια που πέρασαν από τότε που πέθανε η μαμά και μείναμε μόνοι έκαναν ένα καλό στη σχέση μας: Μπορέσαμε να ξεπεράσουμε αρκετά το παιχνίδι ρόλων μπαμπά-παιδιού, εγώ κατάφερα να αντιμετωπίσω τους θυμούς και τις κακίες απέναντί του, τον συγχώρεσα και τον χάρηκα, σίγουρα όχι με τον τρόπο που θα ήθελα, τον τρόπο των βιβλίων και των ταινιών, αλλά με τον τρόπο που όριζε η οχύρωσή του πίσω από την θρησκεία.
Ας είναι κι έτσι...Ιωάννη τελικά έχεις υπάρξει σπουδαίος πατέρας, θα μου λείψεις αφάνταστα όταν φύγεις (ελπίζω μετά από πολλά πολλά χρόνια), ας περάσουμε γλυκά τον επόμενο καιρό μας...
Φιλάκια, καληνύχτα.
