"Οι ζωές των άλλων"

Εδώ και λίγο καιρό παρακολουθώ στο Facebook την σελίδα μιας Γιαπωνέζας της Yuki N.

Κάθε πρωί στις 6 περίπου ώρα Ιαπωνίας (μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας), η Yuki που εκπαιδεύει στελέχη στην χρήση του Facebook για προσέλκυση πελατών,  γράφει κάτι σαν μικρό απόφθεγμα σε 2 γραμμές όπως "Ας συνειδητοποιήσουμε τα συναισθήματά μας", ή "Είμαστε πιο δυνατοί από ότι πιστεύουμε", ή "Τελευταίο όπλο: η δύναμη της διαίσθησης"  κλπ κλπ. Πάντα τελειώνει με τον γνωστό γιαπωνέζικο χαιρετισμό おはようございます！Καλημέρα σας!

Στη διάρκεια της ημέρας οι χιλιάδες που την ακολουθούν της απαντούν, κυρίως της εύχονται να έχει μιαν υπέροχη μέρα, βδομάδα, βράδυ, Σαββατοκύριακο. Ξέρετε πως είναι στο  Facebook: Μπαίνεις στη σελίδα του ενός και μετά στου αλλουνού σε ένα ταξίδι που τελειωμό δεν έχει. Για μένα αυτό το ταξίδι αρχίζει με την Yuki που την φαντάζομαι να δουλεύει, να τρώει με τους συναδέλφους της, να πηγαίνει στα まつり(πανηγύρια), και προχωρά με τους ακόλουθούς της. Γενικά φαντάζομαι και ζηλεύω την γιαπωνέζικη ζωή τους παρόλο που ξέρω ότι δεν διαφέρει σε κάτι από την δική μου και ότι ίσως είναι πιο πιεστική και αγχωτική απ' ότι η ζωή στην Ελλάδα.

Μου αρέσει όμως αυτό το ταξίδι... Είναι η καθημερινή μου ιεροτελεστία που με βγάζει από τον μικρόκοσμο που ζω και με εκτοξεύει στην πίσω μεριά της γης σ' έναν άλλο πλανήτη. Μερικές φορές της γράφω κι εγώ τις ευχές μου για την ημέρα και νοιώθω πως είμαι μια απ' αυτούς, κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, για λίγο γίνομαι Γιαπωνέζα που πάει στη δουλειά της και που μιλά στο Facebook από το smartphone της. 

Κάποια φορά είπα για μένα ότι είμαι από τη Ελλάδα και τότε αμέσως ο Yoshio K. μου συστήθηκε. Μπήκα στη σελίδα του και είδα πως ήταν γεμάτη με Ελλάδα! Φωτογραφίες από τις Κυκλάδες, κάθε μέρα και μία, ο  Yoshio K. ήταν άλλος ένας ταξιδευτής από την πίσω μεριά της γης,που λαχταρούσε τη ζωή των "άλλων", ακόμα χαμογελάω...

Καλημέρα Yuki, καλημέρα Yoshio, να έχετε μιαν υπέροχη μέρα...

"Διακοπές" συνέχεια...

Τι άραγε να σημαίνει η ανάγκη για γέμισμα του χρόνου, για πρόγραμμα, για "μη κενό" πάση θυσία;

Τώρα τελευταία αρχίζω να φαντάζομαι πως όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ακόμα φόβος θανάτου. Δουλεύω άρα υπάρχω, είμαι απασχολημένος άρα υπάρχω, ζω, αναπνέω, είμαι ζωντανός ακόμα. Κι ακόμα, το είδος των δραστηριοτήτων μπορεί δείχνει την ανάγκη για νεότητα, κι άλλη νεότητα, κι άλλη ζωή, κι άλλη παράταση από το θάνατο.

...Ξυπνώ το πρωί, ανοίγω τα μάτια. Η αίσθηση των ονείρων ακόμα μέσα μου. Πρέπει να σηκωθώ, σηκώνομαι. Φοράω τα αθλητικά μου, βγαίνω στο δρόμο. Η πρωινή δροσιά μου αρέσει. Φθάνω στον πεζόδρομο κι αρχίζω να τρέχω χαλαρά. Το σώμα αρχίζει να πλέει στον δικό του ρυθμό και αυτό μου αρέσει. Χαιρετώ τους πρωινούς περιπατητές γεροντάκους όπως κάθε μέρα. Φθάνω στο πάρκο και ανεβάζω ρυθμό. Τώρα μυρίζω το βρεγμένο χορτάρι, βλέπω τα πουλιά να πετούν χαμηλά κοντά σε μένα, βλέπω στα νερά της λίμνης να κολυμπούν χελώνες και να καθρεφτίζονται σύννεφα. Όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν "γιατί το κάνω αυτό, είμαι τρελή;", τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά τρέχω και αναπνέω ρυθμικά και αυτό μου αρέσει. Ιδρώνω, έχω έναν ρυθμό, είμαι ανάλαφρη. Στον κατήφορο λίγο πριν το τέλος πετάω αρμονικά, τα παπούτσια οδηγούν τα πόδια στον δικό τους ρυθμό, είναι μια τελειότητα.

Φθάνω σπίτι, διατάσεις, λίγες ασκήσεις, μπάνιο απολαυστικό, καθαρά ρούχα. Κι ύστερα ο καφές που μοσχοβολά μαζί με το πρωινό μου στην ακόμα δροσερή αυλή. Η πρωινή μου δραστηριότητα ξεκινά πάντα δύσκολα και τελειώνει με ευεξία και  ζωντάνια στο σώμα και στο μυαλό. Κάτι σαν πληρότητα.

(Σταμάτησα για μια βδομάδα λόγω τραυματισμού και ήδη μου έλειψε!)