Έβρεχε πολύ. Έκανε κρύο. Αν και τέλος Μαΐου έμοιαζε με Νοέμβριο. Με λίγα λόγια ήταν υπέροχα!
Κάπου στον Παρνασσό με μια ομάδα τρελών δρομέων τρέχαμε στον ανηφορικό δρόμο για το Δίστομο ο καθένας μέσα στις σκέψεις του ή σε κουβέντα με τον διπλανό του.
Έχω τρέξει με ελαφριά βροχή χειμώνα και ήταν ωραία και καθόλου ενοχλητικά. Αυτό όμως σήμερα ήταν διαφορετικό. Το ξανάπα, έκανε κρύο. Ή μάλλον είχαμε ντυθεί για καλοκαίρι και όχι για χειμώνα. Τα τεχνικά μπλουζάκια έσταζαν από τα νερά, τα παπούτσια πλατσούριζαν, τα μαλλιά σαν να έχεις βγει από τη θάλασσα, κι όμως ήταν υπέροχα!
Για πρώτη φορά έτρεχα σε τόσο ανοιχτό χώρο, βουνά γύρω με ομίχλη στην κορυφή τους, αμπέλια και ελιές πλάι στον δρόμο, ήσυχα και σε όλους τους τόνους του πράσινου. Και άκουγα την βροχή να πέφτει πάνω στα φύλλα! Πολλή βροχή, πολλά χτυπήματα! Όταν το συνειδητοποίησα έτρεχα για να ακούω την ανάσα μου και τον ήχο της βροχής...Τέλειο.
Πριν ξεκινήσουμε , στον Καρακόλιθο, μαζί με πολλά νέα παιδιά από στρατιωτικές σχολές, δώσαμε όρκο ότι δεν θα ξεχάσουμε, είπαμε τον Εθνικό Ύμνο. Τα συναισθήματα ήταν έντονα, ένας κόμπος στον λαιμό, τώρα τι κάνουμε εμείς, οι άλλοι σκοτώθηκαν, δεν έχουμε δικαίωμα να να μην τερματίσουμε, να παραπονεθούμε για τον καιρό, για την ανηφόρα, για τη δυσκολία....Και ο δρόμος πήγε καλά, όχι πολύ εύκολα, ούτε πολύ δύσκολα για μένα. Στο τέλος η πρώτη εικόνα του βροχερού Δίστομου μου άρεσε, με γαλήνεψε, θα μπορούσα να τρέχω για πάντα, έτσι ένοιωσα...
Στο μνημείο αργότερα, πάλι ο κόμπος στον λαιμό, πάλι ο Εθνικός Ύμνος. Έχω πολλά χρόνια να νιώσω την εθνικότητά μου, να νιώσω τι ακριβώς σημαίνει η ιστορική μνήμη. Και αυτό με πλήγωσε βαθιά γιατί χαραγμένα στο μάρμαρο ήταν ονόματα μωρών και μικρών παιδιών και ολόκληρων οικογενειών από παππού σε εγγόνι...
Εμείς γυρίσαμε. Ότι έγινε έγινε. Τώρα κυβερνά η Γερμανία, εγώ όμως είμαι πολίτης του κόσμου και δεν θα συνεχίσω να σκέφτομαι το παρελθόν...Θα συνεχίσω να ζω και να χαίρομαι το παρόν όμως, αυτό τουλάχιστον έχω, αυτό μπορώ να βιώσω.
Καληνύχτα Δίστομο, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
