Καλοκαιρινό πρωί Κυριακής. Βάζεις ξυπνητήρι 5:50 για ένα μικρό long run 15άρι. Όμως στις 4:30 ξυπνάς για κάποιο λόγο και δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς. Για δεύτερη μέρα τα γόνατα πονούν αφόρητα, απογοητεύεσαι. Και τώρα πώς θα τρέξω η τρελή, πώς θα τα βγάλω πέρα, αναρωτιέσαι με μαύρη διάθεση...
Βγαίνεις έξω, έχει δροσιά και αυτήν την υπέροχη ησυχία της Κυριακής - μόνον κοτσύφια και σπουργίτια, άντε και οι καρακάξες του Πάρκου ακούγονται. Αρχίζεις να τρέχεις, αργά, βαριά με μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή από την υψηλή υγρασία. Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα βασανιστικά σαν αγγαρεία με σκέψεις του τύπου "γιατί το κάνω αυτό", "τι νόημα έχει" και τα λοιπά. Συναντάς την συνήθη παρέα των δρομέων του πάρκου που τρέχουν με ρυθμό και άνεση και δυο φορές πιο γρήγορα από σένα.
Και εκεί που αρχίζει η απελπισία του "ακόμα έχω κάνει μόνο το μισό, πώς θα πάω στον Μαραθώνιο...", ξεκινάει μαγικά η αλλαγή: σιγά σιγά το σώμα αρχίζει να πονάει σε διάφορα σημεία, αλλά σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, σαν αυτοί οι πόνοι να λένε "είμαι εδώ, υπάρχω, είμαι λειτουργικός", η αναπνοή γίνεται φυσιολογική, η καρδιά χτυπά πιο αργά πια, και νομίζεις πως τώρα μπορείς να τρέχεις για πάντα...
Ο δρομέας των 6:30 με τον δρομέα των 8:10 δεν έχουν καμία σχέση. Η μαγεία του τρεξίματος έχει συντελεστεί άλλη μια φορά: Κυλάς, ρέεις, πετάς, είσαι αρμονικός σε επαφή με το σώμα και το μυαλό, είσαι ολόκληρος! Οι πατούσες πονάνε, τα γόνατα πονάνε, τα ισχία πονάνε, τα χέρια πονάνε, αλλά η καρδιά είναι ανάλαφρη και χαρούμενη...
Γυρίζεις σπίτι γεμάτος ενέργεια, διατάσεις, λίγες ασκήσεις ενδυνάμωσης, υπέροχο ντουζάκι, επιτέλους η ώρα του πρωινού!
Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά και να σχεδιάζει το επόμενο long run: πιο μακρύ, πιο δύσκολο, πιο μαγικό! Αν κανείς αναρωτιέται πώς μπορούν και κάνουν όλα αυτά τα βαρετά και κουραστικά οι δρομείς ιδού η απάντηση: Γιατί στο τρέξιμο συμβαίνουν μαγικά πράγματα!
