Ημερολόγιο διακοπών 2

Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον πατέρα μου μελαγχολώ. Είμαι σίγουρη πως κάθε φορά τον βρίσκω λίγο πιο κοντό, λίγο πιο σκυφτό, λίγο πιο γερασμένο. Μπαίνω στο σπίτι του και αντικρίζω ένα γεροντάκι διπλωμένο σχεδόν, να περπατά στηριζόμενο σε τοίχους και καρέκλες, πάντα φυσικά με ένα γλυκό χαμόγελο αλλά και με μια ορατή μελαγχολία.

Δεν είμαι πια παιδί. Κοντεύω τα 60 (και εκείνος τα 90)και όμως απορώ που τον περνάω στο ύψος και που δεν είναι αυτός ο άντρας που θυμόμουν από προχτές-τον περασμένο μήνα-πέρυσι-το 1980-όταν ήμουν 7 χρονών...Σίγουρα δεν είναι αυτός.

Δεν ξέρω πως να σταθώ απέναντί του. Όταν ανοίγω την πόρτα του σπιτιού του φοβάμαι πως δεν θα τον βρω ζωντανό, θα ήθελα να μιλήσω μαζί του με την αμεσότητα που μιλάω στους φίλους μου, στον άντρα μου ή τα παιδιά μου, όμως δεν μπορώ. Θα ήθελα να κάνουμε μια γλυκιά ειλικρινή συζήτηση σαν ενήλικες αλλά φαντάζομαι τη στιγμή που θα το γυρίσει στην θρησκεία και σταματώ.

Φοβάμαι την αυξανόμενη αδυναμία του. Δεν θέλω να τον δω να φθίνει και να ζαρώνει πιο πολύ. Αν αργήσει να βρει μια λέξη που ψάχνει τρομάζω στη στιγμή, θλίβομαι αυτόματα παρόλο που συνήθως τη βρίσκει και όπως λέμε τα έχει 400.

Βαδίζει προς το θάνατο, αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό είναι που με τρομάζει : ο δικός του επερχόμενος θάνατος και το δικό μου επερχόμενο γήρας-φθορά-θάνατος. Η εικόνα του είναι η εικόνα μου στο μέλλον, κάνει πράγματα για να παραμείνει ενεργός και ζωντανός όπως κι εγώ κάνω πράγματα για να παραμείνω νέα και ζωντανή...Του μοιάζω αφάνταστα.

Τα χρόνια που πέρασαν από τότε που πέθανε η μαμά και μείναμε μόνοι έκαναν ένα καλό στη σχέση μας: Μπορέσαμε να ξεπεράσουμε αρκετά το παιχνίδι ρόλων μπαμπά-παιδιού, εγώ κατάφερα να αντιμετωπίσω τους θυμούς και τις κακίες απέναντί του, τον συγχώρεσα και τον χάρηκα, σίγουρα όχι με τον τρόπο που θα ήθελα, τον τρόπο των βιβλίων και των ταινιών, αλλά με τον τρόπο που όριζε η οχύρωσή του πίσω από την θρησκεία.

Ας είναι κι έτσι...Ιωάννη τελικά έχεις υπάρξει σπουδαίος πατέρας, θα μου λείψεις αφάνταστα όταν φύγεις (ελπίζω μετά από πολλά πολλά χρόνια), ας περάσουμε γλυκά τον επόμενο καιρό μας...

Φιλάκια, καληνύχτα.

Ημερολόγιο διακοπών 1

Όταν αρχίζουν οι διακοπές των παιδιών χαίρομαι πολύ. Πιστεύω πως αρχίζουν και οι δικές μου διακοπές! Χαμογελάω, νιώθω ελεύθερη, νιώθω λίγο μικρή στ' αλήθεια...

Οι υποχρεώσεις μου δεν αλλάζουν φυσικά. Ίσα ίσα που λόγω εορτών αυξάνονται. Όμως το να ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι το πρωί και να μην χρειάζεται να μαγειρέψεις το βράδυ γιατί τα παιδιά συνήθως βγαίνουν έξω δεν είναι μικρές χαρές! Από την άλλη το χριστουγεννιάτικο τραπέζι είναι μια μεγάλη απόλαυση...

Αρχίζει με το ψάξιμο για το μενού, συνεχίζει με τις αγορές και το μαγείρεμα και καταλήγει στη στιγμή που όλοι καθισμένοι στο τραπέζι αρχίζουμε να τρώμε και να βογκάμε! Και γέλια και φωνές και φασαρία και η κούραση ξεχνιέται.

Με αυτήν την καλή διάθεση των διακοπών έγραψα το πρώτο μου χαικού σε χρόνο dt (παραγγελία της midori).

寒いから

鳥が池のそば

に立っている

Που σε ελεύθερη μετάφραση είναι:

Κάνει κρύο και

τα πουλιά κάθονται

σιμά στην λίμνη

από τις εικόνες που βλέπω αυτά τα πρωινά στην λίμνη με πάπιες και περιστέρια να χουχουλιάζουν μέσα στα φουσκωτά φτερά τους και έναν σταχτοτσικνιά να μου κάνει την τιμή να πετά δίπλα μου σε αργή κίνηση...

Παράλληλα σύμπαντα

Ήταν απ' αυτά τα μικρά γλυκά επαναλαμβανόμενα όνειρα: Καθόμουν μαζί με έναν παλιό αγαπημένο σ ένα παγκάκι. Γύρω περνούσαν άνθρωποι που μας ήξεραν. Ήμαστε στο παρόν και όμως νέοι και ωραίοι όπως πριν πολλά πολλά χρόνια.

Μου λέει με την φωνή να αντηχεί τελείως αληθινή μέσα στο μυαλό μου, μελαγχολική, γλυκιά, αντρική: "Πάμε το Σάββατο να δούμε το σπίτι".

Κι εγώ λέω "ναι" και αυτό είναι όλο.

Δεν μου αρέσει να ψυχαναλύω αυτά τα όνειρα, το αρνούμαι. Ξέρω τι σημαίνουν μα δεν με αφορά.

Έχω τη δική μου θεωρία  και μ΄αυτήν τα φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου και τα ταξινομώ για να τα ανακαλώ όποτε θέλω...

Η θεωρία μου: Υπάρχουν άπειρα παράλληλα σύμπαντα (φυσικά το έχω διαβάσει κάπου αυτό) και μέσα σ΄αυτά ζούμε άπειρες παράλληλες ζωές. Την ώρα του ονείρου χαλαρώνουν τα όρια μεταξύ των συμπάντων και εικόνες από την μια ζωή αφήνονται να περάσουν στην άλλη. Για λίγο, φευγαλέα. Μικρά συμβάντα, στιγμές από ιστορίες έρχονται για λίγο στο δικό μας σύμπαν και πάλι χάνονται. Συνήθως είναι παράξενες, σαν να μην ισχύουν οι ίδιοι φυσικοί νόμοι, τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν κάθετες πλαγιές, τα μωρά χωράνε στη χούφτα σου και μιλάνε, η μητέρα μου που έχει πεθάνει με βοηθά σε ένα τραπέζι κι εγώ της λέω "Τι καλά! κι εγώ νόμιζα ότι είχες πεθάνει!",  οι παλιές μου φιλενάδες είναι νέες και πάντα γλυκές μαζί μου, οι παλιοί αγαπημένοι τρυφεροί σαν τις πρώτες ημέρες του έρωτα, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς γιατί στα άλλα σύμπαντα ισχύουν άλλοι νόμοι.

Φαντάζομαι πως και στους άπειρους άλλους εαυτούς μου κάποια στιγμή θα έρχονται στα όνειρά τους εικόνες από τη ζωή που ζω σαν στιγμιότυπα: Η Κατερίνα τρέχει στο πάρκο πρωινό του χειμώνα με ψιλό χιονάκι, μαγειρεύει μακαρονάδα μεσημέρι Πέμπτης καλοκαιριού, κάθεται στον υπολογιστή και γράφει παράξενες σκέψεις στο blogg της ένα βράδυ Σαββάτου! Αχ πόσο μου αρέσει η θεωρία μου!

"Άγουρη άνοιξη"

Στα γιαπωνέζικα η νιότη λέγεται  seishun και γράφεται 青春. Το πρώτο ιδεόγραμμα είναι το γαλάζιο ή το άγουρο (φρούτο πχ) και το δεύτερο είναι η άνοιξη. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η νιότη στα γιαπωνέζικα είναι η "άγουρη άνοιξη"!

Αυτή η όμορφη εικόνα-λέξη μου ήρθε στο μυαλό σήμερα μετά από μια πολύωρη, αναπάντεχη, totally unexpected συζήτηση που είχα με τον 20χρονο ανιψιό μου.

Τον τελευταίο καιρό αν πρέπει να χαρακτηρίσω την κατάστασή μου θα έλεγα ότι βρίσκομαι σε πλήρη συμφωνία και ολοκληρωτικά μέσα στο πνεύμα του τρίτου βιβλίου της τριλογίας του Άρθουρ Καίσλερ "Το φάντασμα στη μηχανή" *. Μια απλή ματιά στους τίτλους των ειδήσεων αρκεί να σε βυθίσει στην πιο βαθιά κατάθλιψη. Γιατί ο άνθρωπος είναι τόσο κακός；Γιατί παρ όλες τις θρησκείες και τα φιλοσοφικά συστήματα που υπήρξαν μέσα σε τόσες χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος εξακολουθεί να κάνει τα ίδια πράγματα；Πόλεμοι, καταστροφές, φανατισμός, βία σε κάθε επίπεδο, μίσος, ρατσισμός και επιπλέον στην εποχή μας καταστροφή του περιβάλλοντος και φριχτή εκμετάλλευση και εξόντωση των ζώων. Τι άλλαξε στ' αλήθεια από τον Μεσαίωνα για παράδειγμα；

Τα φριχτά βασανιστήρια και τους θανάτους στην πυρά που έκανε η "καλή" Ιερά Εξέταση κάνουν τώρα οι "κακοί" Τζιχαντιστές. Οι πόλεμοι τότε σώμα με σώμα με σπαθιά και δόρατα, γίνονται τώρα με πυραύλους τελευταίας τεχνολογίας....

Να μην συνεχίσω καλύτερα. Η λίστα μου και η λίστα καθενός φαντάζομαι είναι τεράστια. Όντας μέσα σε αυτήν την τεράστια απογοήτευση υποδέχτηκα τον ανιψιό μου που ήρθε από την επαρχία για λίγο στην Αθήνα. Γλυκύτατο παιδί, χωρίς κάποια ιδιαίτερη μόρφωση με μια σοβαρότητα και ωριμότητα που σπάνια συναντάς σε 20χρονους.

Πάνω στην χαλαρή κουβέντα μου ανάφερε ότι εδώ και λίγο καιρό έχει βρει ένα συναρπαστικό καινούριο χόμπι το διάβασμα! ¨Έμεινα έκπληκτη. Είχα ξεχάσει πως είναι η αρχή του διαβάσματος! 

Το ενδιαφέρον είναι ότι το παλικάρι δεν διάβαζε ότι νάναι αλλά κάποιο πολιτικό βιβλίο μιας άλλης εποχής. Είχε μιαν αγνότητα και έναν ενθουσιασμό που με συνεπήρε! Ήταν ένας νέος που δεν έβλεπε τηλεόραση, που τον κούραζαν οι χαζές συζητήσεις για γκόμενες και μηχανάκια, που λαχταρούσε να μάθει την ιστορία, να γνωρίσει όλες τις πλευρές της πολιτικής, να κρίνει τη θρησκεία.! Ήθελε να μάθει, να έχει την δική του άποψη! Όλοι οι δρόμοι είχαν ανοιχτεί μπροστά του μέσα από τα βιβλία. 

Κι όλα αυτά με μιαν ωριμότητα και αγνότητα κυριολεκτικά  μιας άλλης εποχής. 

Μάλλον είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι νέος. Συγκινήθηκα και έλπισα. Έλπισα ξανά. Δεν το πίστευα, μου ήρθε από το πουθενά. "Υπάρχει ελπίδα". Δεν υπάρχει μόνο το σκοτάδι στον άνθρωπο, δεν είναι όλα καταδικασμένα. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτόν, υπάρχουν πολλοί, το παιχνίδι δεν χάθηκε, υπάρχει ελπίδα...

* Το πρώτο βιβλίο "Η πράξη της δημιουργίας" μιλά για τα θαυμαστά έργα του ανθρώπινου εγκέφαλου, την έμπνευση, την τέχνη, την δημιουργία. Το δεύτερο "Οι στυλοβάτες" για τον Κέπλερ, Κοπέρνικο, Γαλιλαίο. Το τρίτο "Το φάντασμα στη μηχανή" για την παθολογία του ανθρώπινου εγκέφαλου, για το κακό, την τρέλα, την καταστροφή ,την βία, το σκοτάδι που υπάρχουν επίσης εκεί μέσα. (Για μένα αυτό το βιβλίο με τον πλήρους αιτιολογίας βαθύ πεσιμισμό του εξηγεί το γιατί το ζεύγος Καίσλερ αυτοκτόνησε.)

"Οι ζωές των άλλων"

Εδώ και λίγο καιρό παρακολουθώ στο Facebook την σελίδα μιας Γιαπωνέζας της Yuki N.

Κάθε πρωί στις 6 περίπου ώρα Ιαπωνίας (μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας), η Yuki που εκπαιδεύει στελέχη στην χρήση του Facebook για προσέλκυση πελατών,  γράφει κάτι σαν μικρό απόφθεγμα σε 2 γραμμές όπως "Ας συνειδητοποιήσουμε τα συναισθήματά μας", ή "Είμαστε πιο δυνατοί από ότι πιστεύουμε", ή "Τελευταίο όπλο: η δύναμη της διαίσθησης"  κλπ κλπ. Πάντα τελειώνει με τον γνωστό γιαπωνέζικο χαιρετισμό おはようございます！Καλημέρα σας!

Στη διάρκεια της ημέρας οι χιλιάδες που την ακολουθούν της απαντούν, κυρίως της εύχονται να έχει μιαν υπέροχη μέρα, βδομάδα, βράδυ, Σαββατοκύριακο. Ξέρετε πως είναι στο  Facebook: Μπαίνεις στη σελίδα του ενός και μετά στου αλλουνού σε ένα ταξίδι που τελειωμό δεν έχει. Για μένα αυτό το ταξίδι αρχίζει με την Yuki που την φαντάζομαι να δουλεύει, να τρώει με τους συναδέλφους της, να πηγαίνει στα まつり(πανηγύρια), και προχωρά με τους ακόλουθούς της. Γενικά φαντάζομαι και ζηλεύω την γιαπωνέζικη ζωή τους παρόλο που ξέρω ότι δεν διαφέρει σε κάτι από την δική μου και ότι ίσως είναι πιο πιεστική και αγχωτική απ' ότι η ζωή στην Ελλάδα.

Μου αρέσει όμως αυτό το ταξίδι... Είναι η καθημερινή μου ιεροτελεστία που με βγάζει από τον μικρόκοσμο που ζω και με εκτοξεύει στην πίσω μεριά της γης σ' έναν άλλο πλανήτη. Μερικές φορές της γράφω κι εγώ τις ευχές μου για την ημέρα και νοιώθω πως είμαι μια απ' αυτούς, κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, για λίγο γίνομαι Γιαπωνέζα που πάει στη δουλειά της και που μιλά στο Facebook από το smartphone της. 

Κάποια φορά είπα για μένα ότι είμαι από τη Ελλάδα και τότε αμέσως ο Yoshio K. μου συστήθηκε. Μπήκα στη σελίδα του και είδα πως ήταν γεμάτη με Ελλάδα! Φωτογραφίες από τις Κυκλάδες, κάθε μέρα και μία, ο  Yoshio K. ήταν άλλος ένας ταξιδευτής από την πίσω μεριά της γης,που λαχταρούσε τη ζωή των "άλλων", ακόμα χαμογελάω...

Καλημέρα Yuki, καλημέρα Yoshio, να έχετε μιαν υπέροχη μέρα...

"Διακοπές" συνέχεια...

Τι άραγε να σημαίνει η ανάγκη για γέμισμα του χρόνου, για πρόγραμμα, για "μη κενό" πάση θυσία;

Τώρα τελευταία αρχίζω να φαντάζομαι πως όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ακόμα φόβος θανάτου. Δουλεύω άρα υπάρχω, είμαι απασχολημένος άρα υπάρχω, ζω, αναπνέω, είμαι ζωντανός ακόμα. Κι ακόμα, το είδος των δραστηριοτήτων μπορεί δείχνει την ανάγκη για νεότητα, κι άλλη νεότητα, κι άλλη ζωή, κι άλλη παράταση από το θάνατο.

...Ξυπνώ το πρωί, ανοίγω τα μάτια. Η αίσθηση των ονείρων ακόμα μέσα μου. Πρέπει να σηκωθώ, σηκώνομαι. Φοράω τα αθλητικά μου, βγαίνω στο δρόμο. Η πρωινή δροσιά μου αρέσει. Φθάνω στον πεζόδρομο κι αρχίζω να τρέχω χαλαρά. Το σώμα αρχίζει να πλέει στον δικό του ρυθμό και αυτό μου αρέσει. Χαιρετώ τους πρωινούς περιπατητές γεροντάκους όπως κάθε μέρα. Φθάνω στο πάρκο και ανεβάζω ρυθμό. Τώρα μυρίζω το βρεγμένο χορτάρι, βλέπω τα πουλιά να πετούν χαμηλά κοντά σε μένα, βλέπω στα νερά της λίμνης να κολυμπούν χελώνες και να καθρεφτίζονται σύννεφα. Όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν "γιατί το κάνω αυτό, είμαι τρελή;", τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά τρέχω και αναπνέω ρυθμικά και αυτό μου αρέσει. Ιδρώνω, έχω έναν ρυθμό, είμαι ανάλαφρη. Στον κατήφορο λίγο πριν το τέλος πετάω αρμονικά, τα παπούτσια οδηγούν τα πόδια στον δικό τους ρυθμό, είναι μια τελειότητα.

Φθάνω σπίτι, διατάσεις, λίγες ασκήσεις, μπάνιο απολαυστικό, καθαρά ρούχα. Κι ύστερα ο καφές που μοσχοβολά μαζί με το πρωινό μου στην ακόμα δροσερή αυλή. Η πρωινή μου δραστηριότητα ξεκινά πάντα δύσκολα και τελειώνει με ευεξία και  ζωντάνια στο σώμα και στο μυαλό. Κάτι σαν πληρότητα.

(Σταμάτησα για μια βδομάδα λόγω τραυματισμού και ήδη μου έλειψε!)

"Διακοπές"

Τις τελευταίες μέρες αποφάσισα να κάνω μικρές "διακοπές" από τις συνήθεις δραστηριότητές μου.

Και ξαφνικά βρέθηκα στον ίλιγγο της απόλυτης ελευθερίας. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, έχω όλο τον χρόνο του κόσμου, αλλά δεν ξέρω τι να τον κάνω. 

Φοβάμαι πως ο χρόνος μου τελειώνει και δεν τον αξιοποιώ σωστά, φοβάμαι να κάτσω και να μην κάνω τίποτε, δεν έμαθα ποτέ την τέχνη της απραξίας ή την τέχνη του να ακούς τον κούκο ή  να βλέπεις το φεγγάρι (υπέροχες τέχνες των Γιαπωνέζων του Μεσαίωνα).

Δυστυχώς είμαι από αυτούς που δεν βλέπουν (στ' αλήθεια) τηλεόραση, έτσι πολλαπλασιάζεται ο ελεύθερος απογευματινός και βραδινός μου χρόνος. Επίσης διαβάζω, αλλά μόνον το βράδυ στο μαξιλάρι (εξ ου και ο τίτλος του blog, μάλλον από την εποχή που κρατούσα σημειώσεις στο μαξιλάρι). 

Πριν λίγες μέρες έκανα μια λίστα με τα πράγματα που θέλω να κάνω στα επόμενα 30 χρόνια που σκοπεύω να ζήσω...

1. Να ταξιδέψω

2. Να συνεχίσω να είμαι fit

3. Να γράψω

4. Να κάνω κάτι χρήσιμο ή ωφέλιμο για ανθρώπους που έχουν ανάγκη...

Τελικά αποφάσισα να ξεκινήσω με το γράψιμο αλλά όχι ιδιωτικά, λίγο πιο ανοιχτά, χωρίς φόβο, προς τα έξω...Το πως θα πάει αυτό θα δείξει...