Η ιστορία της Κατρίν Μ.

Στα 14 μου δεν ήξερα τίποτε για τον κόσμο. Δεν ήξερα παραδείγματος χάριν πως η Σταδίου είναι παράλληλη με την Πανεπιστημίου ή πως η Στουρνάρα δεν είναι στο Σύνταγμα αλλά στα Εξάρχεια.

Φυσικά δεν ήταν αυτά μόνον τα πράγματα που δεν ήξερα. Αν συγκρίνω τον εαυτό μου με τα σημερινά παιδιά, τρομάζω με την άγνοια των πιο βασικών πραγμάτων που είχα σ’ αυτή την ηλικία. Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω με την συγκοινωνία παρά μόνον σε μια συγκεκριμένη διαδρομή, δεν είχα ιδέα πού να ψωνίσω μοδάτα ρούχα και παπούτσια, δεν ήξερα να βάψω τα μάτια μου ή τα χείλη μου. Το χειρότερο μου φαίνεται ήταν πως αγνοούσα παντελώς πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος και τι πολίτευμα είχαμε.

Είχαμε χούντα φυσικά τότε και δεν ξέρω αν η άγνοιά μου είχε σχέση με την ηλικία μου ή με την αυστηρή, με βαθιά θρησκευτικά και ελληνοχριστιανικά ιδεώδη οικογένειά μου. Σ’ αυτή την εποχή και σ’ αυτή την ηλικία, με όλη την έπαρση και αισιοδοξία της εφηβείας μου αποφάσισα να καταγράψω τις φανταστικές ιστορίες που έλεγα κάθε βράδυ στον εαυτό μου κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα, σαν απαραίτητη ιεροτελεστία για να κοιμηθώ…

Κάθε βράδυ, κάθε βράδυ…

Τότε λοιπόν ακριβώς ήταν που γεννήθηκε η ηρωίδα μου, το alter ego μου, η Κατρίν Μ.

Ήταν, είχε και έκανε τα αντίθετα από μένα: Ψηλή, ξανθιά, αδύνατη με ένα ωραίο, δυνατό και επικίνδυνο πατέρα (μητέρα δεν υπήρχε), οδηγούσε ένα σπορ ανοιχτό αυτοκίνητο, κάπνιζε, φορούσε ακριβά και σικάτα ρούχα, έπινε τον καφέ της στο Ζόναρς μόνη της, είχε πολλά χρήματα και έμενε στη Γερμανία.

Τρομερή ιστορία με πολλά επεισόδια ανάλογα με το τι μου συνέβαινε, ή ηρωίδα ζούσε μιαν έντονη ζωή γεμάτη προβλήματα αλλά και πολλή ελευθερία! Μερικές φορές την έβαζα να πεθάνει ηρωικά, αλλά στη συνέχεια δημιουργούσα καινούρια στοιχεία στη ζωή της γιατί εγώ ήμουν εκείνη που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν.

Δεν είναι πολλά χρόνια που κατέστρεψα όλα τα γραφτά μου, μαζί και την ιστορία της Κατρίν Μ. από το φόβο μην τα βρουν όταν πεθάνω και ποιος κάθεται να εξηγεί τα τι και το πώς! Νομίζω πως αυτήν την πρώιμη ηρωίδα μου αγάπησα πιο πολύ, σαν να κανάκευα τον εαυτό μου που δεν μπορούσε να εκφραστεί και ήταν κρυμμένος μέσα στο σώμα μιας έξυπνης και ευαίσθητης έφηβης με χοντρά γυαλιά και μαύρα κατσαρά μαλλιά (όπως θα έλεγε και κάθε αξιοπρεπής ψυχοθεραπευτής)!

Το να φτιάχνεις ανθρώπους, να τους ορίζεις, να τους κινείς στην ζωή τους σαν μαριονέτες τι θεϊκό, τι μεγαλειώδες, τι γλυκιά γεύση που είχε! Και τι παράξενο να μην χρειάζεσαι πια ήρωες αλλά να ζεις εσύ ο ίδιος τη ζωή σου, καπνίζοντας στο Ζόναρς αλλά κόβοντας και το τσιγάρο, φορώντας τα ρούχα που θες αλλά χωρίς να ’χει αυτό κάποια ιδιαίτερη σημασία, αγαπώντας και φροντίζοντας τον αδύναμο πατέρα που ποτέ δεν ήταν επικίνδυνος, ελεύθερος αλλά και με τις επιπτώσεις των πράξεών σου – μάλλον αυτό θα είναι το να είσαι ένας απλός και συνηθισμένος άνθρωπος.

Καληνύχτα Κατρίν Μ. !

Οι ζωές των παιδιών μας

Δευτέρα μεσημέρι κάθομαι στο κυλικείο του Πολυτεχνείου ανάμεσα σε φοιτητές που φορούν σκουφιά και γάντια από το κρύο...

Είναι συγκινητικό... Έχω ένα παιδί που καθημερινά έρχεται εδώ,που σπουδάζει, που είναι "φοιτητής", κάτι που δεν έκανα ποτέ και που νιώθω τώρα πως κάνω μέσω αυτού. Υπάρχει η ηρεμία και χαλαρότητα της φοιτητικής ζωής (ή τουλάχιστον έτσι την έχω φανταστεί). Ζηλεύω και απολαμβάνω, είναι σαν να είμαι για λίγο κομμάτι της. Μου αρέσει, μου αρέσει...

Γύρω μου χάος από διαδρόμους, αίθουσες, σκάλες, κτίρια, ταμπέλες, οδηγίες, χάνομαι... Δεν τολμώ να φύγω από το κυλικείο γιατί νομίζω πως θα χαθώ - είναι ένας μη φοβιστικός λαβύρινθος.

Ζούμε μέσω των παιδιών μας - τι υπέροχη αίσθηση. Όχι ότι μέμφομαι το παρελθόν μου. Καλώς έγινε ότι έγινε, αν είχα πάει Πανεπιστήμιο η ζωή μου θα ήταν διαφορετική, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα αλλά κάποια άλλη (σαν από κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν). Μου αρέσει που έχουν έρθει έτσι τα πράγματα. Βίωσα τη ζωή μέσα από τη δουλειά και τις υποχρεώσεις της πατρικής οικογένειας, είχα φίλους, ταξίδεψα, διασκέδασα, ερωτεύτηκα, πληγώθηκα, έφτασα όμως στο παρόν με τους δύο υπέροχους γιους να ζουν διαφορετικές εμπειρίες από μένα (ενώ κι εγώ συνεχίζω να έχω καινούριες δικές μου) και να τις γεύομαι κι εγώ μέσα από αυτούς...

Μικρά, ωραία πράγματα...

Η χαρά του αγώνα

Η χαρά που νιώθεις όταν μετέχεις σε έναν αγώνα δεν περιγράφεται εύκολα. Γυρίζεις σπίτι και θέλεις από τη μια να το μοιραστείς με λεπτομέρειες και από την άλλη να μη μιλάς, να κάτσεις στη φωλιά σου και να το ανακαλέσεις στιγμή προς στιγμή: Τους χρωματιστούς, φασαριόζους, κεφάτους, ανυπόμονους ανθρώπους πριν την εκκίνηση - 20000 ή 800 το ίδιο κάνει - τους λαχανιασμένους, ιδρωμένους, με αγκομαχητά και πειραχτικά σχόλια εναλλάξ την ώρα του αγώνα και τέλος τους γελαστούς, ανακουφισμένους, υπερήφανους, διψασμένους τερματίσαντες με τα μετάλλιά τους και τις μπανάνες τους να μοιράζονται στιγμές, χρόνους και επιδόσεις...

Ο καιρός πάντα με το μέρος σου, συννεφιά ή ήλιος σου φαίνεται πως φτιάχτηκε για σένα. Η μουσική δυνατή και ανεβαστική να ανεβάζει τις ενδορφίνες σου ακόμα πιο ψηλά...

Μα πιο πολύ αυτό που ανακαλώ και δεν θέλω να βγω από την θύμησή του είναι η αίσθηση του ότι ανήκεις σε ένα σύνολο με κοινούς σκοπούς, προσδοκίες και background, ακόμα κι αν στην υπόλοιπη ζωή σου προτιμάς να είσαι μόνος ή να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με λίγους και εκλεκτούς. Λες και έχει συλλογική συνείδηση όλο αυτό το πλήθος κινείται και φέρεται σαν κοπάδι πουλιών με μια κίνηση γεμάτη ευφορία και αρμονία (στα μάτια μου τουλάχιστον). Μέσα σε αυτό νιώθω μοναδική αλλά και μέρος του όλου χωρίς αυτό να με ενοχλεί ή να νιώθω ότι χάνω το "εγώ" μου...

Κι έπειτα είναι η αίσθηση του σώματος που σπάνια έχεις στην καθημερινή ζωή: ζωντανό, υγιές, ικανό, παλλόμενο, όλα να λειτουργούν στην εντέλεια, ένα σώμα που σχεδόν πετά (ή αγκομαχά ανάλογα με την κλίση του εδάφους!) μαζί με άλλα σώματα που σχεδόν πετούν ή αγκομαχούν, τι τελειότητα! Κάθε φορά στην γραμμή εκκίνησης υπόσχομαι στον εαυτό μου να ζήσω την διαδρομή όχι για το τέλος, αλλά την κάθε της στιγμή, για να έχω μετά να ανακαλώ, είναι κάτι όμως που καταφέρνω για λίγα μέτρα μόνον καθώς η γρήγορη ροή του πλήθους σε παρασέρνει προς τον τερματισμό.

Και η ευτυχία του να έχεις πετύχει ή ξεπεράσει το στόχο σου, τι μεγάλη που είναι! Μπόρεσα λίγο να καταλάβω τους νικητές πως νιώθουν στο βάθρο τη φορά που μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι ειδικής προπόνησης έκανα τον ίδιο αγώνα 5 λεπτά λιγότερο από πέρυσι και έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ... Ένιωσα τόσο ικανή, νέα και δυνατή! Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα από δω και πέρα! (Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα εκείνη τη στιγμή!)

...Μου αρέσουν οι αγώνες. Ευτυχώς δεν είμαι αθλήτρια - όχι ένταση και αγωνία για πρωτιές. Για μένα η χαρά της συμμετοχής και η ηδονή του τερματισμού, αυτά θέλω μόνο...