Παράλληλα σύμπαντα

Ήταν απ' αυτά τα μικρά γλυκά επαναλαμβανόμενα όνειρα: Καθόμουν μαζί με έναν παλιό αγαπημένο σ ένα παγκάκι. Γύρω περνούσαν άνθρωποι που μας ήξεραν. Ήμαστε στο παρόν και όμως νέοι και ωραίοι όπως πριν πολλά πολλά χρόνια.

Μου λέει με την φωνή να αντηχεί τελείως αληθινή μέσα στο μυαλό μου, μελαγχολική, γλυκιά, αντρική: "Πάμε το Σάββατο να δούμε το σπίτι".

Κι εγώ λέω "ναι" και αυτό είναι όλο.

Δεν μου αρέσει να ψυχαναλύω αυτά τα όνειρα, το αρνούμαι. Ξέρω τι σημαίνουν μα δεν με αφορά.

Έχω τη δική μου θεωρία  και μ΄αυτήν τα φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου και τα ταξινομώ για να τα ανακαλώ όποτε θέλω...

Η θεωρία μου: Υπάρχουν άπειρα παράλληλα σύμπαντα (φυσικά το έχω διαβάσει κάπου αυτό) και μέσα σ΄αυτά ζούμε άπειρες παράλληλες ζωές. Την ώρα του ονείρου χαλαρώνουν τα όρια μεταξύ των συμπάντων και εικόνες από την μια ζωή αφήνονται να περάσουν στην άλλη. Για λίγο, φευγαλέα. Μικρά συμβάντα, στιγμές από ιστορίες έρχονται για λίγο στο δικό μας σύμπαν και πάλι χάνονται. Συνήθως είναι παράξενες, σαν να μην ισχύουν οι ίδιοι φυσικοί νόμοι, τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν κάθετες πλαγιές, τα μωρά χωράνε στη χούφτα σου και μιλάνε, η μητέρα μου που έχει πεθάνει με βοηθά σε ένα τραπέζι κι εγώ της λέω "Τι καλά! κι εγώ νόμιζα ότι είχες πεθάνει!",  οι παλιές μου φιλενάδες είναι νέες και πάντα γλυκές μαζί μου, οι παλιοί αγαπημένοι τρυφεροί σαν τις πρώτες ημέρες του έρωτα, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς γιατί στα άλλα σύμπαντα ισχύουν άλλοι νόμοι.

Φαντάζομαι πως και στους άπειρους άλλους εαυτούς μου κάποια στιγμή θα έρχονται στα όνειρά τους εικόνες από τη ζωή που ζω σαν στιγμιότυπα: Η Κατερίνα τρέχει στο πάρκο πρωινό του χειμώνα με ψιλό χιονάκι, μαγειρεύει μακαρονάδα μεσημέρι Πέμπτης καλοκαιριού, κάθεται στον υπολογιστή και γράφει παράξενες σκέψεις στο blogg της ένα βράδυ Σαββάτου! Αχ πόσο μου αρέσει η θεωρία μου!

"Άγουρη άνοιξη"

Στα γιαπωνέζικα η νιότη λέγεται  seishun και γράφεται 青春. Το πρώτο ιδεόγραμμα είναι το γαλάζιο ή το άγουρο (φρούτο πχ) και το δεύτερο είναι η άνοιξη. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι η νιότη στα γιαπωνέζικα είναι η "άγουρη άνοιξη"!

Αυτή η όμορφη εικόνα-λέξη μου ήρθε στο μυαλό σήμερα μετά από μια πολύωρη, αναπάντεχη, totally unexpected συζήτηση που είχα με τον 20χρονο ανιψιό μου.

Τον τελευταίο καιρό αν πρέπει να χαρακτηρίσω την κατάστασή μου θα έλεγα ότι βρίσκομαι σε πλήρη συμφωνία και ολοκληρωτικά μέσα στο πνεύμα του τρίτου βιβλίου της τριλογίας του Άρθουρ Καίσλερ "Το φάντασμα στη μηχανή" *. Μια απλή ματιά στους τίτλους των ειδήσεων αρκεί να σε βυθίσει στην πιο βαθιά κατάθλιψη. Γιατί ο άνθρωπος είναι τόσο κακός；Γιατί παρ όλες τις θρησκείες και τα φιλοσοφικά συστήματα που υπήρξαν μέσα σε τόσες χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος εξακολουθεί να κάνει τα ίδια πράγματα；Πόλεμοι, καταστροφές, φανατισμός, βία σε κάθε επίπεδο, μίσος, ρατσισμός και επιπλέον στην εποχή μας καταστροφή του περιβάλλοντος και φριχτή εκμετάλλευση και εξόντωση των ζώων. Τι άλλαξε στ' αλήθεια από τον Μεσαίωνα για παράδειγμα；

Τα φριχτά βασανιστήρια και τους θανάτους στην πυρά που έκανε η "καλή" Ιερά Εξέταση κάνουν τώρα οι "κακοί" Τζιχαντιστές. Οι πόλεμοι τότε σώμα με σώμα με σπαθιά και δόρατα, γίνονται τώρα με πυραύλους τελευταίας τεχνολογίας....

Να μην συνεχίσω καλύτερα. Η λίστα μου και η λίστα καθενός φαντάζομαι είναι τεράστια. Όντας μέσα σε αυτήν την τεράστια απογοήτευση υποδέχτηκα τον ανιψιό μου που ήρθε από την επαρχία για λίγο στην Αθήνα. Γλυκύτατο παιδί, χωρίς κάποια ιδιαίτερη μόρφωση με μια σοβαρότητα και ωριμότητα που σπάνια συναντάς σε 20χρονους.

Πάνω στην χαλαρή κουβέντα μου ανάφερε ότι εδώ και λίγο καιρό έχει βρει ένα συναρπαστικό καινούριο χόμπι το διάβασμα! ¨Έμεινα έκπληκτη. Είχα ξεχάσει πως είναι η αρχή του διαβάσματος! 

Το ενδιαφέρον είναι ότι το παλικάρι δεν διάβαζε ότι νάναι αλλά κάποιο πολιτικό βιβλίο μιας άλλης εποχής. Είχε μιαν αγνότητα και έναν ενθουσιασμό που με συνεπήρε! Ήταν ένας νέος που δεν έβλεπε τηλεόραση, που τον κούραζαν οι χαζές συζητήσεις για γκόμενες και μηχανάκια, που λαχταρούσε να μάθει την ιστορία, να γνωρίσει όλες τις πλευρές της πολιτικής, να κρίνει τη θρησκεία.! Ήθελε να μάθει, να έχει την δική του άποψη! Όλοι οι δρόμοι είχαν ανοιχτεί μπροστά του μέσα από τα βιβλία. 

Κι όλα αυτά με μιαν ωριμότητα και αγνότητα κυριολεκτικά  μιας άλλης εποχής. 

Μάλλον είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι νέος. Συγκινήθηκα και έλπισα. Έλπισα ξανά. Δεν το πίστευα, μου ήρθε από το πουθενά. "Υπάρχει ελπίδα". Δεν υπάρχει μόνο το σκοτάδι στον άνθρωπο, δεν είναι όλα καταδικασμένα. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι σαν αυτόν, υπάρχουν πολλοί, το παιχνίδι δεν χάθηκε, υπάρχει ελπίδα...

* Το πρώτο βιβλίο "Η πράξη της δημιουργίας" μιλά για τα θαυμαστά έργα του ανθρώπινου εγκέφαλου, την έμπνευση, την τέχνη, την δημιουργία. Το δεύτερο "Οι στυλοβάτες" για τον Κέπλερ, Κοπέρνικο, Γαλιλαίο. Το τρίτο "Το φάντασμα στη μηχανή" για την παθολογία του ανθρώπινου εγκέφαλου, για το κακό, την τρέλα, την καταστροφή ,την βία, το σκοτάδι που υπάρχουν επίσης εκεί μέσα. (Για μένα αυτό το βιβλίο με τον πλήρους αιτιολογίας βαθύ πεσιμισμό του εξηγεί το γιατί το ζεύγος Καίσλερ αυτοκτόνησε.)