Στα 14 μου δεν ήξερα τίποτε
για τον κόσμο. Δεν ήξερα παραδείγματος χάριν πως η Σταδίου είναι παράλληλη με
την Πανεπιστημίου ή πως η Στουρνάρα δεν είναι στο Σύνταγμα αλλά στα Εξάρχεια.
Φυσικά δεν ήταν αυτά μόνον
τα πράγματα που δεν ήξερα. Αν συγκρίνω τον εαυτό μου με τα σημερινά παιδιά,
τρομάζω με την άγνοια των πιο βασικών πραγμάτων που είχα σ’ αυτή την ηλικία.
Δεν μπορούσα να κυκλοφορήσω με την συγκοινωνία παρά μόνον σε μια συγκεκριμένη
διαδρομή, δεν είχα ιδέα πού να ψωνίσω μοδάτα ρούχα και παπούτσια, δεν ήξερα να
βάψω τα μάτια μου ή τα χείλη μου. Το χειρότερο μου φαίνεται ήταν πως αγνοούσα
παντελώς πως λειτουργεί αυτός ο κόσμος και τι πολίτευμα είχαμε.
Είχαμε χούντα φυσικά τότε
και δεν ξέρω αν η άγνοιά μου είχε σχέση με την ηλικία μου ή με την αυστηρή, με βαθιά
θρησκευτικά και ελληνοχριστιανικά ιδεώδη οικογένειά μου. Σ’ αυτή την εποχή και
σ’ αυτή την ηλικία, με όλη την έπαρση και αισιοδοξία της εφηβείας μου αποφάσισα
να καταγράψω τις φανταστικές ιστορίες που έλεγα κάθε βράδυ στον εαυτό μου
κουκουλωμένη κάτω από τα σκεπάσματα, σαν απαραίτητη ιεροτελεστία για να
κοιμηθώ…
Κάθε βράδυ, κάθε βράδυ…
Τότε λοιπόν ακριβώς ήταν που
γεννήθηκε η ηρωίδα μου, το alter ego μου, η Κατρίν Μ.
Ήταν, είχε και έκανε τα
αντίθετα από μένα: Ψηλή, ξανθιά, αδύνατη με ένα ωραίο, δυνατό και επικίνδυνο
πατέρα (μητέρα δεν υπήρχε), οδηγούσε ένα σπορ ανοιχτό αυτοκίνητο, κάπνιζε,
φορούσε ακριβά και σικάτα ρούχα, έπινε τον καφέ της στο Ζόναρς μόνη της, είχε
πολλά χρήματα και έμενε στη Γερμανία.
Τρομερή ιστορία με πολλά
επεισόδια ανάλογα με το τι μου συνέβαινε, ή ηρωίδα ζούσε μιαν έντονη ζωή γεμάτη
προβλήματα αλλά και πολλή ελευθερία! Μερικές φορές την έβαζα να πεθάνει ηρωικά,
αλλά στη συνέχεια δημιουργούσα καινούρια στοιχεία στη ζωή της γιατί εγώ ήμουν
εκείνη που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν.
Δεν είναι πολλά χρόνια που
κατέστρεψα όλα τα γραφτά μου, μαζί και την ιστορία της Κατρίν Μ. από το φόβο
μην τα βρουν όταν πεθάνω και ποιος κάθεται να εξηγεί τα τι και το πώς! Νομίζω
πως αυτήν την πρώιμη ηρωίδα μου αγάπησα πιο πολύ, σαν να κανάκευα τον εαυτό μου
που δεν μπορούσε να εκφραστεί και ήταν κρυμμένος μέσα στο σώμα μιας έξυπνης και
ευαίσθητης έφηβης με χοντρά γυαλιά και μαύρα κατσαρά μαλλιά (όπως θα έλεγε και
κάθε αξιοπρεπής ψυχοθεραπευτής)!
Το να φτιάχνεις ανθρώπους,
να τους ορίζεις, να τους κινείς στην ζωή τους σαν μαριονέτες τι θεϊκό, τι
μεγαλειώδες, τι γλυκιά γεύση που είχε! Και τι παράξενο να μην χρειάζεσαι πια
ήρωες αλλά να ζεις εσύ ο ίδιος τη ζωή σου, καπνίζοντας στο Ζόναρς αλλά κόβοντας
και το τσιγάρο, φορώντας τα ρούχα που θες αλλά χωρίς να ’χει αυτό κάποια
ιδιαίτερη σημασία, αγαπώντας και φροντίζοντας τον αδύναμο πατέρα που ποτέ δεν
ήταν επικίνδυνος, ελεύθερος αλλά και με τις επιπτώσεις των πράξεών σου – μάλλον
αυτό θα είναι το να είσαι ένας απλός και συνηθισμένος άνθρωπος.
Καληνύχτα Κατρίν Μ. !
