Τα ενθύμια του Μαραθώνιου...
6 μαύρα νύχια - 2 με φουσκάλες, σφιχτή κοιλιά, αδύνατο σώμα, λίγο τραβηγμένα χαρακτηριστικά, αλλά ένα σώμα που επιτέλους μου αρέσει. Αδύνατο, νεανικό, γεμάτο ενέργεια.
Οι αναμνήσεις από τον Μαραθώνιο...
Η ζέστη, η ΖΕΣΤΗ!.. Κοπάνημα στην άσφαλτο, αρνητικές σκέψεις σχεδόν από την αρχή: γιατί το κάνω αυτό, δεν πρόκειται να το ξανακάνω, θέλω μόνο να τελειώσει όλο αυτό...
Αν δεν με περίμεναν τα παιδιά... Μήπως όμως είμαι σκληρό καρύδι; Μήπως μπορώ; Πού στην ευχή βρέθηκε η δύναμη να ολοκληρώσω;
Ούτε μια στιγμή βέβαια δεν μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω. Όμως ήταν πολύ πιο δυσάρεστο από την πρώτη φορά - ίσως γιατί έτρεχα λίγο πιο γρήγορα και είχα και τα προβήματα του θώρακα.
Αν δεν έκανε τόση ζέστη...
Αν δεν είχε τόσες ανηφόρες..
Το όνειρό μου είναι να τρέξω έναν κρύο, επίπεδο Μαραθώνιο (Βερολίνο!!!). Σίγουρα θα έκανα 5 ώρες, ή sub5!
Αλλά έχω ήδη αποφασίσει να τρέξω του χρόνου, θα μπορέσω;
Θα βοηθούσε σίγουρα να είχα περισσότερη εξωτερική υποστήριξη. Να υπάρχουν φίλοι στο δρόμο, φίλοι να περιμένουν, πολλοί, όχι μόνον τα παιδιά..Και μετά, θα έπρεπε να είμαι πιο οργανωμένη.
Καλύτερο φαγητό, μπάνιο, depon, άραγμα, παγωμένα νερά στα πόδια, gel δροσιστικά... Σίγουρα όμως καλύτερα γεύματα μεσημέρι και βράδυ + παυσίπονο.
Τελικά η σωματική αίσθηση που μένει είναι καλή - γι αυτήν άλλωστε τρέχω, νομίζω. Αλλά και για την προετοιμασία. Αξίζει τον κόπο.
Βέβαια η κόπωση που ένοιωσα οταν επιτέλους ξάπλωσα αυτην την φορά ήταν κακή - ήταν φόβος σβησίματος - δεν την ήθελα...
Θα δούμε, θα δούμε..
Τώρα ένα γρήγορο Ημί και βλέπουμε...
