Είναι ο πρώτος Ημιμαραθώνιος της χρονιάς. Ο πρώτος σημαντικός αγώνας μετά τον Μαραθώνιο του Νοεμβρίου.
Τέσσερις μήνες προπονήσεων με όλη την δυσκολία, βαρεμάρα, κούραση, αλλά και την μοναδική αίσθηση του "εαυτού", του να είσαι μόνος και να κάνεις αυτό που μόνον εσύ θέλεις. Μεγάλη διαφορά απο τις καλοκαιρινές προπονήσεις ο καιρός: η ηδονή του χειμερινού τύπου όπως είμαι εγώ. Και φέτος ήταν αληθινός χειμώνας. Με πολλά κρύα (3 βαθμοί το πρωί), πολλές βροχές, πολλούς αέρηδες. Και ο συνδυασμός κρύο-βροχή-θυελλώδης άνεμος! Και να έχεις να κάνεις διαλειμματική στο κατώφλι διχίλιαρα και τριχίλιαρα (σε απλά ελληνικά να πρέπει να τρέχεις αρκετά γρήγορα για αρκετή ώρα).
Το απόλαυσα! Είμαι από αυτούς τους ανώμαλους που μόλις αρχίσει να ζεσταίνει μελαγχολούν...Any way. Ήρθε χωρίς πολλά απρόοπτα (μόνον με ένα ισχυρό πόνο στο γοφό) η ώρα του αγώνα.
Είχα άγχος σαν να ήταν η πρώτη φορά. Και τα ήθελα όλα: Και να κάνω καλύτερο χρόνο από τον προηγούμενο Ημί, και να ανέβω στο βάθρο της ηλικιακής, και να μην με προδώσει ο γοφός, και να μην πάθω ανακοπή από τους πολλούς παλμούς που δείχνει τελευταία το ρολόι στους αγώνες!
Ηθελα πολλά. Είχα όμως και μεγάλη χαρά και ανυπομονησία. Οχι τον φόβο του Μαραθώνιου, όχι εκείνη την ανυπομονησία. Τόσο φόβο όμως που να μέσα στο τραμ την ώρα που πήγαινα, ξαφνικά από το πουθενά αύρα ημικρανίας! Τι ωραία, τι καλά!
Απτόητη εγώ. Ξέρω ότι σε 20 λεπτά θα περάσει. Και μπαίνω στο στάδιο μέσα σε κείνη την τρελλο-χαρμόσυνη ατμόσφαιρα και αρχίζει η απόλαυση.
Κάνει πολύ κρύο και έχει συννεφιά . Ιδανικός καιρός για τρέξιμο. Και επειδή ο παλιός είναι αλλιώς δεν κολώνω, φοράω κοντομάνικο και αρχίζω χαλαρή προθέρμανση...
Καί άλλες χαρές τότε! Βλέπω φίλους από τα running forum, συμπαθείς "επώνυμους" δρομείς, βλέπω τα παιδιά από το Πάρκο που τρέχω και η διάθεση χτυπάει κόκκινο! Το πόδι δεν πονάει, έχω ήδη ζεσταθεί και σε λίγα λεπτά θα γίνει η εκκίνηση!
Ξεκινάω χαλαρά, προσέχοντας να μην ξεφύγω από το πλάνο μου, όμως σιγά σιγά βλέπω ότι αυτή τη φορά θέλει προσοχή για να μην πηγαίνω πιο αργά και όχι για πιο γρήγορα, πράγμα που σημαίνει πρώτον: ότι δεν έκανα πολλή προπόνηση, δεύτερον: ότι έχω μεγαλώσει κι άλλο, τρίτον: ότι είμαι κουρασμένη...
Αλλά δεν χαμπαριάζω! Η πείρα του παλιού που λέγαμε, με κάνει να τρέχω σταθερά, με λίγο ζόρι, αλλά με θετικές σκέψεις. Δεν είναι δα και καμιά μεγάλη απόσταση!
Σκέφτομαι διάφορα τέτοια αισιόδοξα (δεν είναι δα και μαραθώνιος, σιγά άλλα 8 μείνανε κλπ κλπ), μέχρι τα τελευταία 5, που νιώθω πια την κούραση, έχω κόντρα άνεμο, πολύ ελαφρά ανηφορική και θέλω και να καταρρίψω το ρεκόρ μου!
Αυτά τα τελευταί 4-5 χιλιόμετρα είναι η καρδιά του αγώνα. Εκεί εκτιμάς τον εαυτό σου και βλέπεις ότι μπορείς, είσαι ικανός, είσαι σκληρός, έχεις γερά και δυνατά πόδια και μπορείς, ναι μπορείς να τα καταφέρεις!
Το τελευταίο χιλιόμετρο τρέχω με μισό λεπτό πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο αγώνα, μπαίνω καλπάζοντας (έτσι νομίζω η αφελής) και προπερνώ έτσι για να δω αν μπορώ μια δρομέα κάνοντας σπριντ στα τελευταια 100 μέτρα! Ένάμισυ λεπτό πιο γρήγορα από πέρισυ!
Η τρέλα του δρομέα!
Τρελό λαχάνιασμα, τρελό καρδιοχτύπι, τρελή ανακούφιση!
Ρωτάω τον υπεύθυνο και μαθαίνω ότι είμαι στην τριάδα της ηλικιακής. Άλλη τρελή χαρά! Χαζή αλλα υπαρκτή! Παίρνω τηλέφωνα, κάνω βόλτες, θέλω να κρατήσουν πολύ αυτές οι στιγμές, και όταν γίνονται οι απονομές δεν θυμάμαι τίποτα! Τόσο χαζή!
Κάνω πολλή ώρα να γυρίσω σπίτι. Είμαι κουρασμένη ίσως αλλά γεμάτη, πλήρης, χορτάτη, ευχαριστημένη. Ολα αυτά. Μετά από κάθε τέτοιον αγώνα είναι η μέρα μου. Ολοι με αγαπάνε, είναι υπερήφανοι για μένα, με προσέχουν, είμαι το επίκεντρο, είναι καλύτερα και απο γενέθλια!
Οπως συνήθως δεν μπορώ να φάω και να κοιμηθώ το μεσημέρι. Ολα έρχονται στην θέση τους από το απόγευμα . Δεν ήταν δα και ο Μαραθώνιος!
