Ημερολόγια προπονήσεων (8) Long Run

Τι είναι αυτό που μας αρέσει σε ένα Long Run;

Τι είναι αυτό που μας κάνει να νοσταλγούμε αυτά τα μεγάλα, βαρετά, επίπονα, κουραστικά μερικές φορές τρεξίματα, να αναλογιζόμαστε εκείνα τα κυριακάτικα ξυπνήματα στις 5 το πρωί, όταν πια έχει αρχίσει να είναι σκοτάδι και εμείς μόνοι σαν τους μαγεμένους να τρέχουμε γύρω-γύρω από το Πάρκο Τρίτση μέχρι να συμπληρωθούν τα χιλιόμετρά μας?

Γιατί μας λείπουν τόσο πολύ αυτά τα ατελείωτα τρεξίματα, αυτά που λες “Θεε μου έχω άλλα 8, πώς θα τα βγάλω?”, όταν είναι άνοιξη και το πρόγραμμα έχει μόνο 10άρια και 15άρια?

Διαβάζω πολλά αυτόν τον καιρό για τον εθισμό στην άσκηση, για την υπερβολή των ασκούμενων, για την επιβολή από το σύστημα κάποιων must όπως το fitness και το wellness. Τα διαβάζω προσεχτικά. Κάπου βρίσκω κάποιες αλήθειες που με αφορούν. Στην πλειοψηφία τους όμως αγνοούν ένα βασικό παράγοντα (που με εκφράζει απόλυτα): την ανάγκη του σημερινού δυτικού ανθρώπου να μείνει μόνος, έξω από τα οικογενειακά και επαγγελματικά κλισέ, να φορέσει τον εαυτό του για τον εαυτό του (έστω και αν αυτό λέγεται κολάν και φανελάκι και ακριβά αθλητικά), να πορευτεί με το σώμα του μόνο (χωρίς μεταφορικό μέσο, χωρίς αποσκευές), να πάει όπου του αρέσει – λόφοι, πάρκα, παραλίες, ανεξερεύνητες γειτονιές, όλα είναι ευπρόσδεκτα – να μυρίσει τον πρωινό αέρα, να νιώσει την αλλαγή του αέρα εκεί γύρω στις 7, να αισθανθεί πιο πολύ παρά να δει την ανατολή του ήλιου (μόνο αυτό αρκεί σαν λόγος για τα παραπάνω!), να ζήσει, να βιώσει, όχι να προσπεράσει βιαστικά.

Γιατί αυτό γίνεται όταν τρέχεις: Ζεις στο παρόν, προλαβαίνεις να παρατηρήσεις σπίτια και ανθρώπους και σκυλιά γύρω σου που αλλιώς δεν θα πρόσεχες, ωραία μπαλκόνια και γλυκύτατους γεροντάκους που βγάζουν βόλτα στις 6μισυ το πρωί τα παχουλά άνευ ράτσας σκυλάκια τους και σε κερνάνε καραμέλα, ποδηλάτες που ανεβαίνουν την Φυλής-Χασιάς αγκομαχώντας, εργαζόμενους αν και Κυριακή να περιμένουν καρτερικά το λεωφορείο στη στάση, και άλλα ωραία και ταπεινά που δεν σου προσφέρει σίγουρα η γρήγορη ζωή της εβδομάδας...

Αν αυτό έχει τη γεύση της ελευθερίας το κρατώ, το συνεχίζω. Μου αρέσει, με ευχαριστεί, το απολαμβάνω. Είναι η χαρά του ταξιδιού για την Ιθάκη (τον ΑΜΑ δηλαδή!), και εύχομαι να είναι μακρύς ο δρόμος!

Ημερολόγια προπονήσεων (7) Μια μικρή, unexpected νίκη

Το τρέξιμο μοιάζει με την Κόλαση και τον Παράδεισο.

Υπάρχουν φορές που όλα πάνε κατ' ευχήν, σαν να έχεις τη "θεία χάρη" ένα πράγμα. Και άλλες (οι πιο πολλές), που ζορίζεσαι, βαριέσαι, πλήττεις, υποφέρεις, βαρυγκομάς.

Για αυτές τις δεύτερες, αυτό που βρήκα είναι να βάζω έναν διαφορετικό στόχο κάθε φορά, ώστε και νόημα να έχει η προσπάθεια, και χαρά να παίρνω όταν ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Συνήθως οι στόχοι μέχρι τώρα μου έβγαιναν όπως τους ονειρευόμουνα - καλύτερα ίσως. Ο τελευταίος όμως φαινόταν από την αρχή απλησίαστος. 

Ηθελα να τρέξω τα 5 χιλιόμετρα σε λιγότερο απο 30 λεπτά. Το 2015, ένα χρόνο μόνο δρομέας, με ελάχιστη και άσχετη προπόνηση, αλλά 4 χρόνια νεότερη, έτρεξα τα 5 σε 30:30. Εύκολα. Πολύ εύκολα. Από κει και μετά άρχισαν τα 31, 32, 33 , ασχολήθηκα με μεγαλύτερες αποστάσεις και σαν να τα ξέχασα. 

Σε κάθε γρήγορη προπόνηση όμως με έτρωγε: Γιατί να μην μπορώ να ξανακατέβω στα 30 έστω? Γιατί να είμαι τόσο αργή, και άλλα τέτοια παρήγορα...

Πριν ενάμισυ μήνα είχα τελειώσει με τον ανοιξιάτικο Ημιμαραθώνιο και έχοντας αρκετό καιρό πριν τις προπονήσεις για τον Μαραθώνιο του Νοέμβρη, ξεκίνησα προπόνηση για πεντάρι από το βιβλίο του Δημήτρη Τζεφαλή, για προχωρημένους.

Δυσκολεύτηκα πολύ. Οι χρόνοι που έπρεπε να τρέξω για λίγα μέτρα μόνον, 400 ή 800, έβγαιναν με την γλώσσα έξω ή δεν έβγαιναν καθόλου. Απογοητευόμουν. Κάθε φορά ελεγα ότι πρέπει να το αποδεχτώ, αλλά όταν κατάφερνα έστω σαν την τρελή να βγάλω ένα χιλιάρι στον επιθυμητο ρυθμό έπαιρνα τ' απάνω μου.

Σταδιακά άρχισα να κουράζομαι. Πόνοι στα πόδια, στη μέση, στα γόνατα και όπου αλλού... Τα λίγα αλλά γρήγορα χιλιόμετρα δεν μπορούσαν να αποσβεστούν όπως τα πολλά και αργά του Μαραθώνιου.

Το αστείο  είναι ότι ο ρυθμός που έπρεπε να κρατήσω για 5 όλόκληρα χιλιόμετρα ήταν αυτός που έπιανα μόνο σε ανοίγματα 100άρια! Πώς να ελπίσεις?

Είχα βάλει στόχο το No Finish Line στο Νιάρχος, επειδή είναι επίπεδη διαδρομή και νωρίς το πρωί δεν έχει κόσμο, έτσι θα μπορούσα να προσπαθήσω έστω...

Την βδομάδα πριν τον αγώνα ένιωθα πως είχα πάθει υπερκόπωση. Εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου duracell ακόμα και μετά απο ενα 30άρι, σερνόμουν, υπέφερα, ήμουν πτώμα.

Σκεφτόμουν διάφορες δικαιολογιες για να μην τρέξω τον αγωνα. Τον καιρό πχ που προβλεπόταν βροχερός. Ομως ειχα πληρώσει και το είχα πει σε όλους, έτσι με άγχος και βαριά καρδιά ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου για το Νιάρχος.

Μαγικά, όπως σε κάθε αγώνα, με το που άρχισα να τρέχω χαλαρά όλα μπήκαν στη θέση τους. Είχα φτιάξει ένα πρόγραμμα με 20 λεπτά προθέρμανση, 4 ανοίγματα 100άρια, το 5άρι και 20 λεπτά αποθεραπεία. Από την αρχή η προθέρμανση έβγαινε πιο γρήγορα (τέλειο επιπεδο, πρωινός καφές και φαγητό ίσως). Δεν κρατήθηκα, το άφησα να βγει...

Όταν μπήκα στο 5άρι ,ώ του θαύματος, άρχισα να τρέχω στον επιθυμητό ρυθμό όχι με ευκολία, αλλά και όχι με δυσκολία, όχι με τη γλώσσα εξω! Ακόμα και στο 4ο χιλιόμετρο μπορούσα να πάω κι άλλο, δεν είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα, έβγαινε, έβγαινε!

Ήταν απίστευτο όταν μπήκα στην αποθεραπεία και είδα ότι είχα κάνει 29 και κάτι! Δεν το πίστευα! ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ!!!

Δεν ήταν ακατόρθωτο, δεν ήταν αδύνατο, μετά απο  5 χρόνια τρεξίματος είχα σπάσει το προσωπικό μου ρεκόρ όχι κατά 1 λεπτο (του 2015) αλλά κατά 3 ή 4 για τα τελευταία χρόνια!

Πάλι γράφω τι ένιωθα για να το θυμάμαι πάντα... Είναι τέτοια η αίσθηση πληρότητας που νιώθεις! Ολοκληρωμένος, γεμάτος, χαρούμενος! Πήγα να φύγω για να γυρίσω στις πάμπολλες δουλειές του Σαββάτου που με περίμεναν, και ξαφνικά έκανα πίσω. Ξαναγύρισα στον χώρο των αγώνων, άλλαξα ρούχα, αγόρασα έναν ωραίο καπουτσίνο και κάθισα σε ένα παγκάκι να τον πιω κοιτώντας τους άλλους δρομείς που έτρεχαν γύρω γύρω.

Ήταν μια υπέροχη στιγμή, ολοδική μου. Συννεφιά, ψιλόβροχο, ανοιχτός ορίζοντας, ο φουτουριστικός όγκος του Νιάρχος από πάνω μου, μια άλλη ατμόσφαιρα, ένα άλλο εγώ. 

Έφυγα, είμαι πάλι στην καθημερινότητα μου, αλλά σίγουρα είμαι ένας λίγο διαφορετικός άνθρωπος!

Ημερολόγια προπονήσεων (6) Και πάλι η ευτυχία ενός αγώνα

Είναι ο πρώτος Ημιμαραθώνιος της χρονιάς. Ο πρώτος σημαντικός αγώνας μετά τον Μαραθώνιο του Νοεμβρίου.

Τέσσερις μήνες προπονήσεων με όλη την δυσκολία, βαρεμάρα, κούραση, αλλά και την μοναδική αίσθηση του "εαυτού", του να είσαι μόνος και να κάνεις αυτό που μόνον εσύ θέλεις. Μεγάλη διαφορά απο τις καλοκαιρινές προπονήσεις ο καιρός: η ηδονή του χειμερινού τύπου όπως είμαι εγώ. Και φέτος ήταν αληθινός χειμώνας. Με πολλά κρύα (3 βαθμοί το πρωί), πολλές βροχές, πολλούς αέρηδες. Και ο συνδυασμός κρύο-βροχή-θυελλώδης άνεμος! Και να έχεις να κάνεις διαλειμματική στο κατώφλι διχίλιαρα και τριχίλιαρα (σε απλά ελληνικά να πρέπει να τρέχεις αρκετά γρήγορα για αρκετή ώρα). 

Το απόλαυσα! Είμαι από αυτούς τους ανώμαλους που μόλις αρχίσει να ζεσταίνει μελαγχολούν...Any way. Ήρθε χωρίς πολλά απρόοπτα (μόνον με ένα ισχυρό πόνο στο γοφό) η ώρα του αγώνα.

Είχα άγχος σαν να ήταν η πρώτη φορά. Και τα ήθελα όλα: Και να κάνω καλύτερο χρόνο από τον προηγούμενο Ημί, και να ανέβω στο βάθρο της ηλικιακής, και να μην με προδώσει ο γοφός, και να μην πάθω ανακοπή από τους πολλούς παλμούς που δείχνει τελευταία το ρολόι στους αγώνες!

Ηθελα πολλά. Είχα όμως και μεγάλη χαρά και ανυπομονησία. Οχι τον φόβο του Μαραθώνιου, όχι εκείνη την ανυπομονησία. Τόσο φόβο όμως που να μέσα στο τραμ την ώρα που πήγαινα, ξαφνικά από το πουθενά αύρα ημικρανίας! Τι ωραία, τι καλά!

Απτόητη εγώ. Ξέρω ότι σε 20 λεπτά θα περάσει. Και μπαίνω στο στάδιο μέσα σε κείνη την τρελλο-χαρμόσυνη ατμόσφαιρα και αρχίζει η απόλαυση. 

Κάνει πολύ κρύο και έχει συννεφιά . Ιδανικός καιρός για τρέξιμο. Και επειδή ο παλιός είναι αλλιώς δεν κολώνω, φοράω κοντομάνικο και αρχίζω χαλαρή προθέρμανση...

Καί άλλες χαρές τότε! Βλέπω φίλους από τα running forum, συμπαθείς "επώνυμους" δρομείς, βλέπω τα παιδιά από το Πάρκο που τρέχω και η διάθεση χτυπάει κόκκινο! Το πόδι δεν πονάει, έχω ήδη ζεσταθεί και σε λίγα λεπτά θα γίνει η εκκίνηση!

Ξεκινάω χαλαρά, προσέχοντας να μην ξεφύγω από το πλάνο μου, όμως σιγά σιγά βλέπω ότι αυτή τη φορά θέλει προσοχή για να μην πηγαίνω πιο αργά και όχι για πιο γρήγορα, πράγμα που σημαίνει πρώτον: ότι δεν έκανα πολλή προπόνηση, δεύτερον: ότι έχω μεγαλώσει κι άλλο, τρίτον: ότι είμαι κουρασμένη...

Αλλά δεν χαμπαριάζω! Η πείρα του παλιού που λέγαμε, με κάνει να τρέχω σταθερά, με λίγο ζόρι, αλλά με θετικές σκέψεις. Δεν είναι δα και καμιά μεγάλη απόσταση!

Σκέφτομαι διάφορα τέτοια αισιόδοξα (δεν είναι δα και μαραθώνιος, σιγά άλλα 8 μείνανε κλπ κλπ), μέχρι τα τελευταία 5, που νιώθω πια την κούραση, έχω κόντρα άνεμο, πολύ ελαφρά ανηφορική και θέλω και να καταρρίψω το ρεκόρ μου! 

Αυτά τα τελευταί 4-5 χιλιόμετρα είναι η καρδιά του αγώνα. Εκεί εκτιμάς τον εαυτό σου και βλέπεις ότι μπορείς, είσαι ικανός, είσαι σκληρός, έχεις γερά και δυνατά πόδια και μπορείς, ναι μπορείς να τα καταφέρεις!

Το τελευταίο χιλιόμετρο τρέχω με μισό λεπτό πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο αγώνα, μπαίνω καλπάζοντας (έτσι νομίζω η αφελής) και προπερνώ έτσι για να δω αν μπορώ μια δρομέα κάνοντας σπριντ στα τελευταια 100 μέτρα! Ένάμισυ λεπτό πιο γρήγορα από πέρισυ!

Η τρέλα του δρομέα! 

Τρελό λαχάνιασμα, τρελό καρδιοχτύπι, τρελή ανακούφιση!

Ρωτάω τον υπεύθυνο και μαθαίνω ότι είμαι στην τριάδα της ηλικιακής. Άλλη τρελή χαρά! Χαζή αλλα υπαρκτή! Παίρνω τηλέφωνα, κάνω βόλτες, θέλω να κρατήσουν πολύ αυτές οι στιγμές, και όταν γίνονται οι απονομές δεν θυμάμαι τίποτα! Τόσο χαζή!

Κάνω πολλή ώρα να γυρίσω σπίτι. Είμαι κουρασμένη ίσως αλλά γεμάτη, πλήρης, χορτάτη, ευχαριστημένη. Ολα αυτά. Μετά από κάθε τέτοιον αγώνα είναι η μέρα μου. Ολοι με αγαπάνε, είναι υπερήφανοι για μένα, με προσέχουν, είμαι το επίκεντρο, είναι καλύτερα και απο γενέθλια!

Οπως συνήθως δεν μπορώ να φάω και να κοιμηθώ το μεσημέρι. Ολα έρχονται στην θέση τους από το απόγευμα . Δεν ήταν δα και ο Μαραθώνιος!

Ημερολόγια προπονήσεων (5) Πριν - Μετά

Είναι 6:30 το πρωί και βρίσκομαι στο parking της Φυλής-Χασιάς.

Το απόλυτο σκοτάδι. Κρύο, χιονόνερο, δυνατός αέρας. Μόνη μου να πρέπει να κάνω 800άρια σε ρυθμό κατωφλιού : αρκετά γρήγορα για τέτοια ώρα τέτοια λόγια δηλαδή...

Για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό πάω με το ζόρι στην προπόνησή μου, σέρνω τον εαυτό μου να σηκωθεί, παρακαλάω να ρίχνει καρέκλες για να μην τρέξω και άλλα τέτοια εμψυχωτικά.

Όμως μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω. Θα ήθελα να εχω πιει μια γουλιά καφέ, να έχω φάει μια μπουκιά, να μην πρεπει να γυρίσω σαν την τρελή για να παραλάβω τους παππούδες...

Αλλά αυτά δεν γίνονται και εγώ τρέχω το πρώτο 800άρι με προσπάθεια, εκτός στόχου. Και σιγά σιγά, το σώμα ζεσταίνεται και το μυαλό ζεσταίνεται επίσης, και παρόλο που δεν βλέπω την τύφλα μου  (δηλαδή τους λάκους με τα νερά της χθεσινοβραδυνής νεροποντής), αρχίζω να ανεβάζω ταχύτητα, να ανεβάζω παλμούς (αλλά μ'αρέσει!), και σαν ένα χάμστερ ευτυχισμένο τρέχω γύρω - γύρω στο σκοτεινό parking πότε γρήγορα και πότε αποκαταστατικά.

Αρχίζει να φέγγει ο ουρανός, να γεμίζει σύννεφα, να κάνει πιο πολύ κρύο, να φυσάει περισσότερο (στις ανηφόρες δυστυχώς) αλλά δεν θέλω πια να τελειώσει η προπόνησή μου . Μου αρέσει. Τα καταφέρνω. Μπορώ.

Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Είμαι το εγώ που χάνω καθημερινά στην υπόλοιπη ζωή μου. Εχω ζωντάνια, ενέργεια, ευεξία, τα πόδια μου είναι δυνατά, τα πνευμόνια μου είναι δυνατά, η καρδιά μου χτυπά δυνατά και με σταθερό ρυθμό. Είμαι εδώ και τώρα...

Κατεβάζω ταχύτητα, επιστρέφω προς το αυτοκίνητο, μέσα στην κίνηση χαλαρά για το σπίτι. Duracell. 

Τον τελευταίο μήνα μου έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό. Πριν και μετά. Η πλήρης κατάθλιψη - η πλήρης ευχαρίστηση! Μόλις καταφέρω τον στόχο της ημέρας και πάω ένα βήμα πιο μπροστά γεμίζω χαρά, γίνομαι σαν μικρό παιδί, γελάω από μέσα μου (και απέξω μου φοβάμαι).

Ακόμα κι αν ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, αφού θα αρχίσουν τα δύσκολα και τα στραβά τς ημέρας, είναι αρκετό να με κάνει να σηκωθώ αύριο ξανά, μέσα στο σκοτάδι και το κρύο και να βγω για τρέξιμο.

Είναι αρκετό!...

Ημερολόγια Προπονήσεων (4) Απολογισμός

Τα ενθύμια του Μαραθώνιου...

6 μαύρα νύχια - 2 με φουσκάλες, σφιχτή κοιλιά, αδύνατο σώμα, λίγο τραβηγμένα χαρακτηριστικά, αλλά ένα σώμα που επιτέλους μου αρέσει. Αδύνατο, νεανικό, γεμάτο ενέργεια.

Οι αναμνήσεις από τον Μαραθώνιο...

Η ζέστη, η ΖΕΣΤΗ!.. Κοπάνημα στην άσφαλτο, αρνητικές σκέψεις σχεδόν από την αρχή: γιατί το κάνω αυτό, δεν πρόκειται να το ξανακάνω, θέλω μόνο να τελειώσει όλο αυτό...

Αν δεν με περίμεναν τα παιδιά... Μήπως όμως είμαι σκληρό καρύδι; Μήπως μπορώ; Πού στην ευχή βρέθηκε η δύναμη να ολοκληρώσω;

Ούτε μια στιγμή βέβαια δεν μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω. Όμως ήταν πολύ πιο δυσάρεστο από την πρώτη φορά - ίσως γιατί έτρεχα λίγο πιο γρήγορα και είχα και τα προβήματα του θώρακα.

Αν δεν έκανε τόση ζέστη...

Αν δεν είχε τόσες ανηφόρες..

Το όνειρό μου είναι να τρέξω έναν κρύο, επίπεδο Μαραθώνιο (Βερολίνο!!!). Σίγουρα θα έκανα 5 ώρες, ή sub5!

Αλλά έχω ήδη αποφασίσει να τρέξω του χρόνου, θα μπορέσω;

Θα βοηθούσε σίγουρα να είχα περισσότερη εξωτερική υποστήριξη. Να υπάρχουν φίλοι στο δρόμο, φίλοι να περιμένουν, πολλοί, όχι μόνον τα παιδιά..Και μετά, θα έπρεπε να είμαι πιο οργανωμένη.

Καλύτερο φαγητό, μπάνιο, depon, άραγμα, παγωμένα νερά στα πόδια, gel δροσιστικά... Σίγουρα όμως καλύτερα γεύματα μεσημέρι και βράδυ + παυσίπονο.

Τελικά η σωματική αίσθηση που μένει είναι καλή - γι αυτήν άλλωστε τρέχω, νομίζω. Αλλά και για την προετοιμασία. Αξίζει τον κόπο.

Βέβαια η κόπωση που ένοιωσα οταν επιτέλους ξάπλωσα αυτην την φορά ήταν κακή - ήταν φόβος σβησίματος - δεν την ήθελα...

Θα δούμε, θα δούμε..

Τώρα ένα γρήγορο Ημί και βλέπουμε...

Ημερολόγια προπονήσεων 3 (Μαραθώνιος)

Αφησα να περάσουν σχεδόν 3 μήνες για να μπορέσω να το καταγράψω.

Την ώρα που συνέβαινε, απλά το ζούσα, όμως μέσα μου παρακαλούσα: μακάρι να τα θυμάμαι όλα αυτά για πάντα! Μακάρι να μείνει στην μνήμη μου η κάθε στιγμή η κάθε σκέψη το κάθε βήμα και το διαφορετικό συναίσθημά του....

Ηταν ένα ταξίδι που άρχισε τον Μάρτη με την δήλωση συμμετοχής-χωρις στ αλήθεια να πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κατορθώσω. Από 1η Μαίου μπήκα στην προ-φάση προπόνησης, κάτι περισσότερο από ότι έκανα μέχρι τώρα. Και 21 Αυγούστου ξεκίνησε το πραγματικό πρόγραμμα.

Κοιτάζω πίσω τις σημειώσεις στο ημερολόγιο προπονήσεων. Ηταν πολλά τα χιλιόμετρα, ήταν βαριά τα πόδια, έκανε ζέστη, είχε υγρασία. Ηταν καλοκαίρι και έπρεπε να σηκωθώ πολύ νωρίς, 5:30 τουλάχιστον. Τα long run δύσκολα, οι διαλειμματικές σκληρές. Στα 28 χιλιόμετρα αναρωτιόμουν: αν εδώ τα έχω παίξει πώς θα βγάλω τα 42?

Και ενώ πίστευα ότι έκανα σχεδόν ότι μπορούσα άρχισαν οι εξωτερικές δυσκολίες. Ξυλουργικά για 2 εβδομάδες με σκληρά ωράρια και απίστευτη καταπόνηση των ποδιών από το ανεβοκατέβασμα στις σκάλες. Παρόλα αυτά έκανα τα τρεξίματά μου και μετά στη δουλειά. Τέλος Οκτωβρίου ήρθε το δυνατό χτύπημα: λίγες μόνο εβδομάδες πριν τον αγώνα στο νοσοκομείο για την εμβολή της γιαγιάς. 16ωρες βάρδιες, ξενύχτι, απίστευτη κούραση. Φυσικά όταν η γιαγιά βγήκε ζωντανή από όλο αυτό, όλα ξεχάστηκαν, και εγώ ξανά στις προπονήσεις.

Μόνο που ενώ έκανα προσεχικό φόρτωμα υδατανθράκων, την τελευταία εβδομάδα είδα τα κιλά να πέφτουν κατακόρυφα! Καλό να είσαι ελαφρύς αλλά έχω μαζέψει αρκετούς carbo?

Μπήκα στο πούλμαν το πρωί της Κυριακής 12 Νοεμβρίου. Πολύς κόσμος. Χαρούμενος, ζωντανός. Κυρίως ξένοι. Νέοι και ηλικιωμένοι. Χρώματα, excitement.

Μου είχαν πει να μην κοιτάω συη διαδρομή έξω από το παράθυρο, για να μην απογοητευτώ. Δεν μπορούσα να το κάνω! Η ατέλειωτη κατηφόρα ήταν συνεχώς δίπλα μου! Εφριξα... ολο αυτό πρέπει να το ανέβω?

Και έπειτα στο στάδιο του Μαραθώνα, εγώ μαζί με τους 18000 δρομείς, εγώ η άσχετη 59άχρονη με τους γυμνασμένους και προπονημένους και γεμάτους χαλαρή αυτοπεποίθηση συντρέχτες μου.

Οταν άρχισε ο αγώνας πήγαινα κοιτώντας το ρολόι για τον ρυθμό, τουλάχιστον τα 10 πρώτα χιλιόμετρα. Ακολουθούσα το πλάνο προσεχτικά και όλα φαίνονταν όπως τα περίμενα.

Μόλις άρχισαν οι ανηφόρες κατάλαβα ευτυχώς έγκαιρα ότι έπρεπε να ρίξω αρκετά το τεμπο για να τα βγάλω πέρα. Ημουν αρκετά συντηρητική και στις προπονήσεις και αυτό νομίζω με έσωσε. Εσκυψα το κεφάλι ( όπως συμβούλευε η Μαρία Πολύζου για να μην βλέπω την ανηφόρα και πήγαινα σε ρυθμό κοάν (με-χρι το τριά-ντα, μέ-χρι το τριά-ντα...)

 Εβλεπα γύρω μου νέους να εγκαταλείπυν, να περπατάνε, να τρέχουν στα ΕΚΑΒ για βοήθεια. Δεν το πίστευα ότι συνέχιζα. Μήπως έκανα κάτι λάθος? Μήπως τώρα θα μου έρθει και εμένα η στραβή?

Ελάχιστη κούραση ένιωσα γύρω στο 20. (Εκεί άρχισα να χρησιμοποιώ κοάν). Ομως γενικά οι ανηφόρες δε μου φαίνονταν κάτι φοβερό. Επαιρνα τα τζελάκια μου, έπινα το νερό μου, τα ισοτονικά μου, φρόντιζα να μην περπατήσω ούτε βήμα, μόνο να τρέχω έστω και αργά.

Η τελευταία ανηφόρτα στο 31 μου φάνηκε piece of cake. Αυτές ήταν λοιπόν οι ανηφόρες? Τόσος φόβος για κάτι που ακόμα και εγώ κατάφερα? Ευγνωμονούσα μέσα μου τις ανηφόρες του Πάρκου Τρίτση, τα βαρετά και κουραστικά long run γύρω-γύρω, γύρω-γύρω.. Εκεί για πρώτη φορά πίστεψα ότι θα τερματίσω. Εκανα τηλεφωνήματα τρέχοντας. Με περίμεναν τα παιδιά μου και μια παιδική φίλη. Κατάλαβα ότι δεν θα τους απογοήτευα! Ηταν η πρώτη σίγουρη θετική σκέψη που έκανα...

Και τότε άρχισε η κατηφόρα στα γνωστά μέρη της Μεσογείων. Ημουν πια κουρασμένη. Ετρεχα σχεδόν 4 ώρες με ζέστη και ήλιο, είχα αηδιάσει απο τα τζελάκια, δεν ήθελα άλλο. Και ήξερα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ότι το τέρμα ήταν ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ!

Αυτη την διαδομη την είχα κάνει χιλιάδες φορές. Νομισματοκοπείο-Κέντρο. Την ήξερα. Ηταν πολύ μακριά! Μελαγχόλησα. Ελάχιστος κόσμος να τονώνει, οι πόνοι στα ισχία έντονοι, το στομάχι ανακατεμένο.

Πήρα μπάρα αντί για τζελάκι, αρχισα να μετράω αναποδα απο το δέκα: άλλα οκτω ακόμα, άλλα οκτω ακόμα...

Τα έβλεπα αρκετά μαύρα πια. Δεν είχα χτυπήσει σωματικό τοίχο αλλά ψυχικό. Οταν όμως έφθασα στην Φειδιπίοδου κάτι άλλαξε. Ο ρυθμός άρχισε να ανεβαίνει από το 8 και κάτι έπεσε σχεδόν στο 7, αρχισα να με μαζεύω μήπως και δεν τα καταφέρω.

Ομως το σώμα μου ήθελε να τρέξει! Με πονούσαν απίστευτα όλες οι αρθρώσεις:γοφοί, γόνατα ίσως και τα χέρια δεν θυμάμαι πια. Στην Ηρώδου Ατικού όταν έχω γκαζώσει οριστικά, πλαφ! μια τεράστια φουσκάλα σχηματίζεται, την νιώθω, είναι σαν σακούλι με νερό, αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε πόνο ουτε τίποτε!

Αυτές οι στιγμές θα ήθελα να κρατήσουν για πάντα! Να τις βλέπω σε βίντεο και να νιώθω την απίστευτη ευτυχία! Μπαίνω επιτέλους στο Παναθηναικό, εγώ η ασήμαντη 59άχρονη κυρούλα, πίσω από χιλιάδες και μπροστά από εκατοντάδες, μέσα σε χειροκροτήματα, μέσα σε μουσική, με ένα χαμόγελο - γέλιο μάλλον- μέχρι τα αυτιά, και βλέπω τον Γιάννη με τον φίλο του αριστερά μου να φωνάζουν και να κουνάνε τα χέρια, και πεθαίνω από ευτυχία, είμαι σε έκσταση όταν περνάω την γραμμή του τερματισμού, 5 ώρες και 40 λεπτα, δεν θέλω να σταματήσω να τρέχω, θα μπορούσα να τρέξω άλλα 5 χιλιόμετρα! (ετσι νόμιζα φυσικά,πριν σταματήσω!!!)

Προχωράω προς τις μπανανες. Ηταν τόσο εύκολο τελικά? Ειμαι ζωντανή, δεν τραυματίστηκα, δεν εγκατέλειψα, εγώ η Κατερίνα, μόλις τερμάτισα στον Μαραθώνιο, τα κατάφερα, δεν ήταν ανέφικτο...

Να σταματήσω πρεπει. 

Στη ζωή μου οι στιγμές της απόλυτης ευτυχίας ήταν δύο: οταν γέννησα τα δύο παιδιά μου. Αυτή ηταν η τρίτη. Μετά από καιρό συνειδητοποιώ ότι πραγματικά κοπίασα, προπονήθηκα με συνέπεια, σεβάστηκα τον αγώνα και το σώμα μου και γιαυτό τα κατάφερα. Δεν υπήρχε τύχη. Ηταν φυσικό.

Αυτό το τελευταίο μου δίνει την μεγαλύτερη χαρά και αυτοπεποιθηση: Αφού έτρεξα στομν Μαραθώνιο μπορώ να κάνω τα πάντα... Ή λέω, το 2017 έκανα κάτι σπουδαίο, τερμάτισα ένα Μαραθώνιο. Κάπως έτσι...

Ημερολόγια προπονήσεων 2 (Στο τρέξιμο συμβαίνουν μαγικά πράγματα)

Καλοκαιρινό πρωί Κυριακής. Βάζεις ξυπνητήρι 5:50 για ένα μικρό long run 15άρι. Όμως στις 4:30 ξυπνάς για κάποιο λόγο και δεν μπορείς να ξανακοιμηθείς. Για δεύτερη μέρα τα γόνατα πονούν αφόρητα, απογοητεύεσαι. Και τώρα πώς θα τρέξω η τρελή, πώς θα τα βγάλω πέρα, αναρωτιέσαι με μαύρη διάθεση...

Βγαίνεις έξω, έχει δροσιά και αυτήν την υπέροχη ησυχία της Κυριακής - μόνον κοτσύφια και σπουργίτια, άντε και οι καρακάξες του Πάρκου ακούγονται. Αρχίζεις να τρέχεις, αργά, βαριά με μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή από την υψηλή υγρασία. Τα πρώτα 5 χιλιόμετρα βασανιστικά σαν αγγαρεία με σκέψεις του τύπου "γιατί το κάνω αυτό", "τι νόημα έχει" και τα λοιπά. Συναντάς την συνήθη παρέα των δρομέων του πάρκου που τρέχουν με ρυθμό και άνεση και δυο φορές πιο γρήγορα από σένα.

Και εκεί που αρχίζει η απελπισία του "ακόμα έχω κάνει μόνο το μισό, πώς θα πάω στον Μαραθώνιο...", ξεκινάει μαγικά η αλλαγή: σιγά σιγά το σώμα αρχίζει να πονάει σε διάφορα σημεία, αλλά σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, σαν αυτοί οι πόνοι να λένε "είμαι εδώ, υπάρχω, είμαι λειτουργικός", η αναπνοή γίνεται φυσιολογική, η καρδιά χτυπά πιο αργά πια, και νομίζεις πως τώρα μπορείς να τρέχεις για πάντα...

Ο δρομέας των 6:30 με τον δρομέα των 8:10 δεν έχουν καμία σχέση. Η μαγεία του τρεξίματος έχει συντελεστεί άλλη μια φορά: Κυλάς, ρέεις, πετάς, είσαι αρμονικός σε επαφή με το σώμα και το μυαλό, είσαι ολόκληρος! Οι πατούσες πονάνε, τα γόνατα πονάνε, τα ισχία πονάνε, τα χέρια πονάνε, αλλά η καρδιά είναι ανάλαφρη και χαρούμενη...

Γυρίζεις σπίτι γεμάτος ενέργεια, διατάσεις, λίγες ασκήσεις ενδυνάμωσης, υπέροχο ντουζάκι, επιτέλους η ώρα του πρωινού!

Συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά και να σχεδιάζει το επόμενο long run: πιο μακρύ, πιο δύσκολο, πιο μαγικό! Αν κανείς αναρωτιέται πώς μπορούν και κάνουν όλα αυτά τα βαρετά και κουραστικά οι δρομείς ιδού η απάντηση: Γιατί στο τρέξιμο συμβαίνουν μαγικά πράγματα!