Ημερολόγια προπονήσεων (8) Long Run

Τι είναι αυτό που μας αρέσει σε ένα Long Run;

Τι είναι αυτό που μας κάνει να νοσταλγούμε αυτά τα μεγάλα, βαρετά, επίπονα, κουραστικά μερικές φορές τρεξίματα, να αναλογιζόμαστε εκείνα τα κυριακάτικα ξυπνήματα στις 5 το πρωί, όταν πια έχει αρχίσει να είναι σκοτάδι και εμείς μόνοι σαν τους μαγεμένους να τρέχουμε γύρω-γύρω από το Πάρκο Τρίτση μέχρι να συμπληρωθούν τα χιλιόμετρά μας?

Γιατί μας λείπουν τόσο πολύ αυτά τα ατελείωτα τρεξίματα, αυτά που λες “Θεε μου έχω άλλα 8, πώς θα τα βγάλω?”, όταν είναι άνοιξη και το πρόγραμμα έχει μόνο 10άρια και 15άρια?

Διαβάζω πολλά αυτόν τον καιρό για τον εθισμό στην άσκηση, για την υπερβολή των ασκούμενων, για την επιβολή από το σύστημα κάποιων must όπως το fitness και το wellness. Τα διαβάζω προσεχτικά. Κάπου βρίσκω κάποιες αλήθειες που με αφορούν. Στην πλειοψηφία τους όμως αγνοούν ένα βασικό παράγοντα (που με εκφράζει απόλυτα): την ανάγκη του σημερινού δυτικού ανθρώπου να μείνει μόνος, έξω από τα οικογενειακά και επαγγελματικά κλισέ, να φορέσει τον εαυτό του για τον εαυτό του (έστω και αν αυτό λέγεται κολάν και φανελάκι και ακριβά αθλητικά), να πορευτεί με το σώμα του μόνο (χωρίς μεταφορικό μέσο, χωρίς αποσκευές), να πάει όπου του αρέσει – λόφοι, πάρκα, παραλίες, ανεξερεύνητες γειτονιές, όλα είναι ευπρόσδεκτα – να μυρίσει τον πρωινό αέρα, να νιώσει την αλλαγή του αέρα εκεί γύρω στις 7, να αισθανθεί πιο πολύ παρά να δει την ανατολή του ήλιου (μόνο αυτό αρκεί σαν λόγος για τα παραπάνω!), να ζήσει, να βιώσει, όχι να προσπεράσει βιαστικά.

Γιατί αυτό γίνεται όταν τρέχεις: Ζεις στο παρόν, προλαβαίνεις να παρατηρήσεις σπίτια και ανθρώπους και σκυλιά γύρω σου που αλλιώς δεν θα πρόσεχες, ωραία μπαλκόνια και γλυκύτατους γεροντάκους που βγάζουν βόλτα στις 6μισυ το πρωί τα παχουλά άνευ ράτσας σκυλάκια τους και σε κερνάνε καραμέλα, ποδηλάτες που ανεβαίνουν την Φυλής-Χασιάς αγκομαχώντας, εργαζόμενους αν και Κυριακή να περιμένουν καρτερικά το λεωφορείο στη στάση, και άλλα ωραία και ταπεινά που δεν σου προσφέρει σίγουρα η γρήγορη ζωή της εβδομάδας...

Αν αυτό έχει τη γεύση της ελευθερίας το κρατώ, το συνεχίζω. Μου αρέσει, με ευχαριστεί, το απολαμβάνω. Είναι η χαρά του ταξιδιού για την Ιθάκη (τον ΑΜΑ δηλαδή!), και εύχομαι να είναι μακρύς ο δρόμος!

Ημερολόγια προπονήσεων (7) Μια μικρή, unexpected νίκη

Το τρέξιμο μοιάζει με την Κόλαση και τον Παράδεισο.

Υπάρχουν φορές που όλα πάνε κατ' ευχήν, σαν να έχεις τη "θεία χάρη" ένα πράγμα. Και άλλες (οι πιο πολλές), που ζορίζεσαι, βαριέσαι, πλήττεις, υποφέρεις, βαρυγκομάς.

Για αυτές τις δεύτερες, αυτό που βρήκα είναι να βάζω έναν διαφορετικό στόχο κάθε φορά, ώστε και νόημα να έχει η προσπάθεια, και χαρά να παίρνω όταν ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Συνήθως οι στόχοι μέχρι τώρα μου έβγαιναν όπως τους ονειρευόμουνα - καλύτερα ίσως. Ο τελευταίος όμως φαινόταν από την αρχή απλησίαστος. 

Ηθελα να τρέξω τα 5 χιλιόμετρα σε λιγότερο απο 30 λεπτά. Το 2015, ένα χρόνο μόνο δρομέας, με ελάχιστη και άσχετη προπόνηση, αλλά 4 χρόνια νεότερη, έτρεξα τα 5 σε 30:30. Εύκολα. Πολύ εύκολα. Από κει και μετά άρχισαν τα 31, 32, 33 , ασχολήθηκα με μεγαλύτερες αποστάσεις και σαν να τα ξέχασα. 

Σε κάθε γρήγορη προπόνηση όμως με έτρωγε: Γιατί να μην μπορώ να ξανακατέβω στα 30 έστω? Γιατί να είμαι τόσο αργή, και άλλα τέτοια παρήγορα...

Πριν ενάμισυ μήνα είχα τελειώσει με τον ανοιξιάτικο Ημιμαραθώνιο και έχοντας αρκετό καιρό πριν τις προπονήσεις για τον Μαραθώνιο του Νοέμβρη, ξεκίνησα προπόνηση για πεντάρι από το βιβλίο του Δημήτρη Τζεφαλή, για προχωρημένους.

Δυσκολεύτηκα πολύ. Οι χρόνοι που έπρεπε να τρέξω για λίγα μέτρα μόνον, 400 ή 800, έβγαιναν με την γλώσσα έξω ή δεν έβγαιναν καθόλου. Απογοητευόμουν. Κάθε φορά ελεγα ότι πρέπει να το αποδεχτώ, αλλά όταν κατάφερνα έστω σαν την τρελή να βγάλω ένα χιλιάρι στον επιθυμητο ρυθμό έπαιρνα τ' απάνω μου.

Σταδιακά άρχισα να κουράζομαι. Πόνοι στα πόδια, στη μέση, στα γόνατα και όπου αλλού... Τα λίγα αλλά γρήγορα χιλιόμετρα δεν μπορούσαν να αποσβεστούν όπως τα πολλά και αργά του Μαραθώνιου.

Το αστείο  είναι ότι ο ρυθμός που έπρεπε να κρατήσω για 5 όλόκληρα χιλιόμετρα ήταν αυτός που έπιανα μόνο σε ανοίγματα 100άρια! Πώς να ελπίσεις?

Είχα βάλει στόχο το No Finish Line στο Νιάρχος, επειδή είναι επίπεδη διαδρομή και νωρίς το πρωί δεν έχει κόσμο, έτσι θα μπορούσα να προσπαθήσω έστω...

Την βδομάδα πριν τον αγώνα ένιωθα πως είχα πάθει υπερκόπωση. Εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου duracell ακόμα και μετά απο ενα 30άρι, σερνόμουν, υπέφερα, ήμουν πτώμα.

Σκεφτόμουν διάφορες δικαιολογιες για να μην τρέξω τον αγωνα. Τον καιρό πχ που προβλεπόταν βροχερός. Ομως ειχα πληρώσει και το είχα πει σε όλους, έτσι με άγχος και βαριά καρδιά ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου για το Νιάρχος.

Μαγικά, όπως σε κάθε αγώνα, με το που άρχισα να τρέχω χαλαρά όλα μπήκαν στη θέση τους. Είχα φτιάξει ένα πρόγραμμα με 20 λεπτά προθέρμανση, 4 ανοίγματα 100άρια, το 5άρι και 20 λεπτά αποθεραπεία. Από την αρχή η προθέρμανση έβγαινε πιο γρήγορα (τέλειο επιπεδο, πρωινός καφές και φαγητό ίσως). Δεν κρατήθηκα, το άφησα να βγει...

Όταν μπήκα στο 5άρι ,ώ του θαύματος, άρχισα να τρέχω στον επιθυμητό ρυθμό όχι με ευκολία, αλλά και όχι με δυσκολία, όχι με τη γλώσσα εξω! Ακόμα και στο 4ο χιλιόμετρο μπορούσα να πάω κι άλλο, δεν είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα, έβγαινε, έβγαινε!

Ήταν απίστευτο όταν μπήκα στην αποθεραπεία και είδα ότι είχα κάνει 29 και κάτι! Δεν το πίστευα! ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ!!!

Δεν ήταν ακατόρθωτο, δεν ήταν αδύνατο, μετά απο  5 χρόνια τρεξίματος είχα σπάσει το προσωπικό μου ρεκόρ όχι κατά 1 λεπτο (του 2015) αλλά κατά 3 ή 4 για τα τελευταία χρόνια!

Πάλι γράφω τι ένιωθα για να το θυμάμαι πάντα... Είναι τέτοια η αίσθηση πληρότητας που νιώθεις! Ολοκληρωμένος, γεμάτος, χαρούμενος! Πήγα να φύγω για να γυρίσω στις πάμπολλες δουλειές του Σαββάτου που με περίμεναν, και ξαφνικά έκανα πίσω. Ξαναγύρισα στον χώρο των αγώνων, άλλαξα ρούχα, αγόρασα έναν ωραίο καπουτσίνο και κάθισα σε ένα παγκάκι να τον πιω κοιτώντας τους άλλους δρομείς που έτρεχαν γύρω γύρω.

Ήταν μια υπέροχη στιγμή, ολοδική μου. Συννεφιά, ψιλόβροχο, ανοιχτός ορίζοντας, ο φουτουριστικός όγκος του Νιάρχος από πάνω μου, μια άλλη ατμόσφαιρα, ένα άλλο εγώ. 

Έφυγα, είμαι πάλι στην καθημερινότητα μου, αλλά σίγουρα είμαι ένας λίγο διαφορετικός άνθρωπος!

Ημερολόγια προπονήσεων (6) Και πάλι η ευτυχία ενός αγώνα

Είναι ο πρώτος Ημιμαραθώνιος της χρονιάς. Ο πρώτος σημαντικός αγώνας μετά τον Μαραθώνιο του Νοεμβρίου.

Τέσσερις μήνες προπονήσεων με όλη την δυσκολία, βαρεμάρα, κούραση, αλλά και την μοναδική αίσθηση του "εαυτού", του να είσαι μόνος και να κάνεις αυτό που μόνον εσύ θέλεις. Μεγάλη διαφορά απο τις καλοκαιρινές προπονήσεις ο καιρός: η ηδονή του χειμερινού τύπου όπως είμαι εγώ. Και φέτος ήταν αληθινός χειμώνας. Με πολλά κρύα (3 βαθμοί το πρωί), πολλές βροχές, πολλούς αέρηδες. Και ο συνδυασμός κρύο-βροχή-θυελλώδης άνεμος! Και να έχεις να κάνεις διαλειμματική στο κατώφλι διχίλιαρα και τριχίλιαρα (σε απλά ελληνικά να πρέπει να τρέχεις αρκετά γρήγορα για αρκετή ώρα). 

Το απόλαυσα! Είμαι από αυτούς τους ανώμαλους που μόλις αρχίσει να ζεσταίνει μελαγχολούν...Any way. Ήρθε χωρίς πολλά απρόοπτα (μόνον με ένα ισχυρό πόνο στο γοφό) η ώρα του αγώνα.

Είχα άγχος σαν να ήταν η πρώτη φορά. Και τα ήθελα όλα: Και να κάνω καλύτερο χρόνο από τον προηγούμενο Ημί, και να ανέβω στο βάθρο της ηλικιακής, και να μην με προδώσει ο γοφός, και να μην πάθω ανακοπή από τους πολλούς παλμούς που δείχνει τελευταία το ρολόι στους αγώνες!

Ηθελα πολλά. Είχα όμως και μεγάλη χαρά και ανυπομονησία. Οχι τον φόβο του Μαραθώνιου, όχι εκείνη την ανυπομονησία. Τόσο φόβο όμως που να μέσα στο τραμ την ώρα που πήγαινα, ξαφνικά από το πουθενά αύρα ημικρανίας! Τι ωραία, τι καλά!

Απτόητη εγώ. Ξέρω ότι σε 20 λεπτά θα περάσει. Και μπαίνω στο στάδιο μέσα σε κείνη την τρελλο-χαρμόσυνη ατμόσφαιρα και αρχίζει η απόλαυση. 

Κάνει πολύ κρύο και έχει συννεφιά . Ιδανικός καιρός για τρέξιμο. Και επειδή ο παλιός είναι αλλιώς δεν κολώνω, φοράω κοντομάνικο και αρχίζω χαλαρή προθέρμανση...

Καί άλλες χαρές τότε! Βλέπω φίλους από τα running forum, συμπαθείς "επώνυμους" δρομείς, βλέπω τα παιδιά από το Πάρκο που τρέχω και η διάθεση χτυπάει κόκκινο! Το πόδι δεν πονάει, έχω ήδη ζεσταθεί και σε λίγα λεπτά θα γίνει η εκκίνηση!

Ξεκινάω χαλαρά, προσέχοντας να μην ξεφύγω από το πλάνο μου, όμως σιγά σιγά βλέπω ότι αυτή τη φορά θέλει προσοχή για να μην πηγαίνω πιο αργά και όχι για πιο γρήγορα, πράγμα που σημαίνει πρώτον: ότι δεν έκανα πολλή προπόνηση, δεύτερον: ότι έχω μεγαλώσει κι άλλο, τρίτον: ότι είμαι κουρασμένη...

Αλλά δεν χαμπαριάζω! Η πείρα του παλιού που λέγαμε, με κάνει να τρέχω σταθερά, με λίγο ζόρι, αλλά με θετικές σκέψεις. Δεν είναι δα και καμιά μεγάλη απόσταση!

Σκέφτομαι διάφορα τέτοια αισιόδοξα (δεν είναι δα και μαραθώνιος, σιγά άλλα 8 μείνανε κλπ κλπ), μέχρι τα τελευταία 5, που νιώθω πια την κούραση, έχω κόντρα άνεμο, πολύ ελαφρά ανηφορική και θέλω και να καταρρίψω το ρεκόρ μου! 

Αυτά τα τελευταί 4-5 χιλιόμετρα είναι η καρδιά του αγώνα. Εκεί εκτιμάς τον εαυτό σου και βλέπεις ότι μπορείς, είσαι ικανός, είσαι σκληρός, έχεις γερά και δυνατά πόδια και μπορείς, ναι μπορείς να τα καταφέρεις!

Το τελευταίο χιλιόμετρο τρέχω με μισό λεπτό πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο αγώνα, μπαίνω καλπάζοντας (έτσι νομίζω η αφελής) και προπερνώ έτσι για να δω αν μπορώ μια δρομέα κάνοντας σπριντ στα τελευταια 100 μέτρα! Ένάμισυ λεπτό πιο γρήγορα από πέρισυ!

Η τρέλα του δρομέα! 

Τρελό λαχάνιασμα, τρελό καρδιοχτύπι, τρελή ανακούφιση!

Ρωτάω τον υπεύθυνο και μαθαίνω ότι είμαι στην τριάδα της ηλικιακής. Άλλη τρελή χαρά! Χαζή αλλα υπαρκτή! Παίρνω τηλέφωνα, κάνω βόλτες, θέλω να κρατήσουν πολύ αυτές οι στιγμές, και όταν γίνονται οι απονομές δεν θυμάμαι τίποτα! Τόσο χαζή!

Κάνω πολλή ώρα να γυρίσω σπίτι. Είμαι κουρασμένη ίσως αλλά γεμάτη, πλήρης, χορτάτη, ευχαριστημένη. Ολα αυτά. Μετά από κάθε τέτοιον αγώνα είναι η μέρα μου. Ολοι με αγαπάνε, είναι υπερήφανοι για μένα, με προσέχουν, είμαι το επίκεντρο, είναι καλύτερα και απο γενέθλια!

Οπως συνήθως δεν μπορώ να φάω και να κοιμηθώ το μεσημέρι. Ολα έρχονται στην θέση τους από το απόγευμα . Δεν ήταν δα και ο Μαραθώνιος!

Ημερολόγια προπονήσεων (5) Πριν - Μετά

Είναι 6:30 το πρωί και βρίσκομαι στο parking της Φυλής-Χασιάς.

Το απόλυτο σκοτάδι. Κρύο, χιονόνερο, δυνατός αέρας. Μόνη μου να πρέπει να κάνω 800άρια σε ρυθμό κατωφλιού : αρκετά γρήγορα για τέτοια ώρα τέτοια λόγια δηλαδή...

Για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό πάω με το ζόρι στην προπόνησή μου, σέρνω τον εαυτό μου να σηκωθεί, παρακαλάω να ρίχνει καρέκλες για να μην τρέξω και άλλα τέτοια εμψυχωτικά.

Όμως μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω. Θα ήθελα να εχω πιει μια γουλιά καφέ, να έχω φάει μια μπουκιά, να μην πρεπει να γυρίσω σαν την τρελή για να παραλάβω τους παππούδες...

Αλλά αυτά δεν γίνονται και εγώ τρέχω το πρώτο 800άρι με προσπάθεια, εκτός στόχου. Και σιγά σιγά, το σώμα ζεσταίνεται και το μυαλό ζεσταίνεται επίσης, και παρόλο που δεν βλέπω την τύφλα μου  (δηλαδή τους λάκους με τα νερά της χθεσινοβραδυνής νεροποντής), αρχίζω να ανεβάζω ταχύτητα, να ανεβάζω παλμούς (αλλά μ'αρέσει!), και σαν ένα χάμστερ ευτυχισμένο τρέχω γύρω - γύρω στο σκοτεινό parking πότε γρήγορα και πότε αποκαταστατικά.

Αρχίζει να φέγγει ο ουρανός, να γεμίζει σύννεφα, να κάνει πιο πολύ κρύο, να φυσάει περισσότερο (στις ανηφόρες δυστυχώς) αλλά δεν θέλω πια να τελειώσει η προπόνησή μου . Μου αρέσει. Τα καταφέρνω. Μπορώ.

Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Είμαι το εγώ που χάνω καθημερινά στην υπόλοιπη ζωή μου. Εχω ζωντάνια, ενέργεια, ευεξία, τα πόδια μου είναι δυνατά, τα πνευμόνια μου είναι δυνατά, η καρδιά μου χτυπά δυνατά και με σταθερό ρυθμό. Είμαι εδώ και τώρα...

Κατεβάζω ταχύτητα, επιστρέφω προς το αυτοκίνητο, μέσα στην κίνηση χαλαρά για το σπίτι. Duracell. 

Τον τελευταίο μήνα μου έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό. Πριν και μετά. Η πλήρης κατάθλιψη - η πλήρης ευχαρίστηση! Μόλις καταφέρω τον στόχο της ημέρας και πάω ένα βήμα πιο μπροστά γεμίζω χαρά, γίνομαι σαν μικρό παιδί, γελάω από μέσα μου (και απέξω μου φοβάμαι).

Ακόμα κι αν ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, αφού θα αρχίσουν τα δύσκολα και τα στραβά τς ημέρας, είναι αρκετό να με κάνει να σηκωθώ αύριο ξανά, μέσα στο σκοτάδι και το κρύο και να βγω για τρέξιμο.

Είναι αρκετό!...