Παράλληλα σύμπαντα

Ήταν απ' αυτά τα μικρά γλυκά επαναλαμβανόμενα όνειρα: Καθόμουν μαζί με έναν παλιό αγαπημένο σ ένα παγκάκι. Γύρω περνούσαν άνθρωποι που μας ήξεραν. Ήμαστε στο παρόν και όμως νέοι και ωραίοι όπως πριν πολλά πολλά χρόνια.

Μου λέει με την φωνή να αντηχεί τελείως αληθινή μέσα στο μυαλό μου, μελαγχολική, γλυκιά, αντρική: "Πάμε το Σάββατο να δούμε το σπίτι".

Κι εγώ λέω "ναι" και αυτό είναι όλο.

Δεν μου αρέσει να ψυχαναλύω αυτά τα όνειρα, το αρνούμαι. Ξέρω τι σημαίνουν μα δεν με αφορά.

Έχω τη δική μου θεωρία  και μ΄αυτήν τα φέρνω ξανά και ξανά στο μυαλό μου και τα ταξινομώ για να τα ανακαλώ όποτε θέλω...

Η θεωρία μου: Υπάρχουν άπειρα παράλληλα σύμπαντα (φυσικά το έχω διαβάσει κάπου αυτό) και μέσα σ΄αυτά ζούμε άπειρες παράλληλες ζωές. Την ώρα του ονείρου χαλαρώνουν τα όρια μεταξύ των συμπάντων και εικόνες από την μια ζωή αφήνονται να περάσουν στην άλλη. Για λίγο, φευγαλέα. Μικρά συμβάντα, στιγμές από ιστορίες έρχονται για λίγο στο δικό μας σύμπαν και πάλι χάνονται. Συνήθως είναι παράξενες, σαν να μην ισχύουν οι ίδιοι φυσικοί νόμοι, τα αυτοκίνητα ανεβαίνουν κάθετες πλαγιές, τα μωρά χωράνε στη χούφτα σου και μιλάνε, η μητέρα μου που έχει πεθάνει με βοηθά σε ένα τραπέζι κι εγώ της λέω "Τι καλά! κι εγώ νόμιζα ότι είχες πεθάνει!",  οι παλιές μου φιλενάδες είναι νέες και πάντα γλυκές μαζί μου, οι παλιοί αγαπημένοι τρυφεροί σαν τις πρώτες ημέρες του έρωτα, αλλά όλα αυτά συμβαίνουν ακριβώς γιατί στα άλλα σύμπαντα ισχύουν άλλοι νόμοι.

Φαντάζομαι πως και στους άπειρους άλλους εαυτούς μου κάποια στιγμή θα έρχονται στα όνειρά τους εικόνες από τη ζωή που ζω σαν στιγμιότυπα: Η Κατερίνα τρέχει στο πάρκο πρωινό του χειμώνα με ψιλό χιονάκι, μαγειρεύει μακαρονάδα μεσημέρι Πέμπτης καλοκαιριού, κάθεται στον υπολογιστή και γράφει παράξενες σκέψεις στο blogg της ένα βράδυ Σαββάτου! Αχ πόσο μου αρέσει η θεωρία μου!