Είναι 6:30 το πρωί και βρίσκομαι στο parking της Φυλής-Χασιάς.
Το απόλυτο σκοτάδι. Κρύο, χιονόνερο, δυνατός αέρας. Μόνη μου να πρέπει να κάνω 800άρια σε ρυθμό κατωφλιού : αρκετά γρήγορα για τέτοια ώρα τέτοια λόγια δηλαδή...
Για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό πάω με το ζόρι στην προπόνησή μου, σέρνω τον εαυτό μου να σηκωθεί, παρακαλάω να ρίχνει καρέκλες για να μην τρέξω και άλλα τέτοια εμψυχωτικά.
Όμως μαζεύω τα κομμάτια μου και πάω. Θα ήθελα να εχω πιει μια γουλιά καφέ, να έχω φάει μια μπουκιά, να μην πρεπει να γυρίσω σαν την τρελή για να παραλάβω τους παππούδες...
Αλλά αυτά δεν γίνονται και εγώ τρέχω το πρώτο 800άρι με προσπάθεια, εκτός στόχου. Και σιγά σιγά, το σώμα ζεσταίνεται και το μυαλό ζεσταίνεται επίσης, και παρόλο που δεν βλέπω την τύφλα μου (δηλαδή τους λάκους με τα νερά της χθεσινοβραδυνής νεροποντής), αρχίζω να ανεβάζω ταχύτητα, να ανεβάζω παλμούς (αλλά μ'αρέσει!), και σαν ένα χάμστερ ευτυχισμένο τρέχω γύρω - γύρω στο σκοτεινό parking πότε γρήγορα και πότε αποκαταστατικά.
Αρχίζει να φέγγει ο ουρανός, να γεμίζει σύννεφα, να κάνει πιο πολύ κρύο, να φυσάει περισσότερο (στις ανηφόρες δυστυχώς) αλλά δεν θέλω πια να τελειώσει η προπόνησή μου . Μου αρέσει. Τα καταφέρνω. Μπορώ.
Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Είμαι το εγώ που χάνω καθημερινά στην υπόλοιπη ζωή μου. Εχω ζωντάνια, ενέργεια, ευεξία, τα πόδια μου είναι δυνατά, τα πνευμόνια μου είναι δυνατά, η καρδιά μου χτυπά δυνατά και με σταθερό ρυθμό. Είμαι εδώ και τώρα...
Κατεβάζω ταχύτητα, επιστρέφω προς το αυτοκίνητο, μέσα στην κίνηση χαλαρά για το σπίτι. Duracell.
Τον τελευταίο μήνα μου έχει συμβεί αρκετές φορές αυτό. Πριν και μετά. Η πλήρης κατάθλιψη - η πλήρης ευχαρίστηση! Μόλις καταφέρω τον στόχο της ημέρας και πάω ένα βήμα πιο μπροστά γεμίζω χαρά, γίνομαι σαν μικρό παιδί, γελάω από μέσα μου (και απέξω μου φοβάμαι).
Ακόμα κι αν ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, αφού θα αρχίσουν τα δύσκολα και τα στραβά τς ημέρας, είναι αρκετό να με κάνει να σηκωθώ αύριο ξανά, μέσα στο σκοτάδι και το κρύο και να βγω για τρέξιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου