"Διακοπές" συνέχεια...

Τι άραγε να σημαίνει η ανάγκη για γέμισμα του χρόνου, για πρόγραμμα, για "μη κενό" πάση θυσία;

Τώρα τελευταία αρχίζω να φαντάζομαι πως όλο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένας ακόμα φόβος θανάτου. Δουλεύω άρα υπάρχω, είμαι απασχολημένος άρα υπάρχω, ζω, αναπνέω, είμαι ζωντανός ακόμα. Κι ακόμα, το είδος των δραστηριοτήτων μπορεί δείχνει την ανάγκη για νεότητα, κι άλλη νεότητα, κι άλλη ζωή, κι άλλη παράταση από το θάνατο.

...Ξυπνώ το πρωί, ανοίγω τα μάτια. Η αίσθηση των ονείρων ακόμα μέσα μου. Πρέπει να σηκωθώ, σηκώνομαι. Φοράω τα αθλητικά μου, βγαίνω στο δρόμο. Η πρωινή δροσιά μου αρέσει. Φθάνω στον πεζόδρομο κι αρχίζω να τρέχω χαλαρά. Το σώμα αρχίζει να πλέει στον δικό του ρυθμό και αυτό μου αρέσει. Χαιρετώ τους πρωινούς περιπατητές γεροντάκους όπως κάθε μέρα. Φθάνω στο πάρκο και ανεβάζω ρυθμό. Τώρα μυρίζω το βρεγμένο χορτάρι, βλέπω τα πουλιά να πετούν χαμηλά κοντά σε μένα, βλέπω στα νερά της λίμνης να κολυμπούν χελώνες και να καθρεφτίζονται σύννεφα. Όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν "γιατί το κάνω αυτό, είμαι τρελή;", τώρα δεν σκέφτομαι τίποτα, απλά τρέχω και αναπνέω ρυθμικά και αυτό μου αρέσει. Ιδρώνω, έχω έναν ρυθμό, είμαι ανάλαφρη. Στον κατήφορο λίγο πριν το τέλος πετάω αρμονικά, τα παπούτσια οδηγούν τα πόδια στον δικό τους ρυθμό, είναι μια τελειότητα.

Φθάνω σπίτι, διατάσεις, λίγες ασκήσεις, μπάνιο απολαυστικό, καθαρά ρούχα. Κι ύστερα ο καφές που μοσχοβολά μαζί με το πρωινό μου στην ακόμα δροσερή αυλή. Η πρωινή μου δραστηριότητα ξεκινά πάντα δύσκολα και τελειώνει με ευεξία και  ζωντάνια στο σώμα και στο μυαλό. Κάτι σαν πληρότητα.

(Σταμάτησα για μια βδομάδα λόγω τραυματισμού και ήδη μου έλειψε!)