Η χαρά του αγώνα

Η χαρά που νιώθεις όταν μετέχεις σε έναν αγώνα δεν περιγράφεται εύκολα. Γυρίζεις σπίτι και θέλεις από τη μια να το μοιραστείς με λεπτομέρειες και από την άλλη να μη μιλάς, να κάτσεις στη φωλιά σου και να το ανακαλέσεις στιγμή προς στιγμή: Τους χρωματιστούς, φασαριόζους, κεφάτους, ανυπόμονους ανθρώπους πριν την εκκίνηση - 20000 ή 800 το ίδιο κάνει - τους λαχανιασμένους, ιδρωμένους, με αγκομαχητά και πειραχτικά σχόλια εναλλάξ την ώρα του αγώνα και τέλος τους γελαστούς, ανακουφισμένους, υπερήφανους, διψασμένους τερματίσαντες με τα μετάλλιά τους και τις μπανάνες τους να μοιράζονται στιγμές, χρόνους και επιδόσεις...

Ο καιρός πάντα με το μέρος σου, συννεφιά ή ήλιος σου φαίνεται πως φτιάχτηκε για σένα. Η μουσική δυνατή και ανεβαστική να ανεβάζει τις ενδορφίνες σου ακόμα πιο ψηλά...

Μα πιο πολύ αυτό που ανακαλώ και δεν θέλω να βγω από την θύμησή του είναι η αίσθηση του ότι ανήκεις σε ένα σύνολο με κοινούς σκοπούς, προσδοκίες και background, ακόμα κι αν στην υπόλοιπη ζωή σου προτιμάς να είσαι μόνος ή να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με λίγους και εκλεκτούς. Λες και έχει συλλογική συνείδηση όλο αυτό το πλήθος κινείται και φέρεται σαν κοπάδι πουλιών με μια κίνηση γεμάτη ευφορία και αρμονία (στα μάτια μου τουλάχιστον). Μέσα σε αυτό νιώθω μοναδική αλλά και μέρος του όλου χωρίς αυτό να με ενοχλεί ή να νιώθω ότι χάνω το "εγώ" μου...

Κι έπειτα είναι η αίσθηση του σώματος που σπάνια έχεις στην καθημερινή ζωή: ζωντανό, υγιές, ικανό, παλλόμενο, όλα να λειτουργούν στην εντέλεια, ένα σώμα που σχεδόν πετά (ή αγκομαχά ανάλογα με την κλίση του εδάφους!) μαζί με άλλα σώματα που σχεδόν πετούν ή αγκομαχούν, τι τελειότητα! Κάθε φορά στην γραμμή εκκίνησης υπόσχομαι στον εαυτό μου να ζήσω την διαδρομή όχι για το τέλος, αλλά την κάθε της στιγμή, για να έχω μετά να ανακαλώ, είναι κάτι όμως που καταφέρνω για λίγα μέτρα μόνον καθώς η γρήγορη ροή του πλήθους σε παρασέρνει προς τον τερματισμό.

Και η ευτυχία του να έχεις πετύχει ή ξεπεράσει το στόχο σου, τι μεγάλη που είναι! Μπόρεσα λίγο να καταλάβω τους νικητές πως νιώθουν στο βάθρο τη φορά που μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι ειδικής προπόνησης έκανα τον ίδιο αγώνα 5 λεπτά λιγότερο από πέρυσι και έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ... Ένιωσα τόσο ικανή, νέα και δυνατή! Θα μπορούσα να κάνω τα πάντα από δω και πέρα! (Ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα εκείνη τη στιγμή!)

...Μου αρέσουν οι αγώνες. Ευτυχώς δεν είμαι αθλήτρια - όχι ένταση και αγωνία για πρωτιές. Για μένα η χαρά της συμμετοχής και η ηδονή του τερματισμού, αυτά θέλω μόνο...