Οι ζωές των παιδιών μας

Δευτέρα μεσημέρι κάθομαι στο κυλικείο του Πολυτεχνείου ανάμεσα σε φοιτητές που φορούν σκουφιά και γάντια από το κρύο...

Είναι συγκινητικό... Έχω ένα παιδί που καθημερινά έρχεται εδώ,που σπουδάζει, που είναι "φοιτητής", κάτι που δεν έκανα ποτέ και που νιώθω τώρα πως κάνω μέσω αυτού. Υπάρχει η ηρεμία και χαλαρότητα της φοιτητικής ζωής (ή τουλάχιστον έτσι την έχω φανταστεί). Ζηλεύω και απολαμβάνω, είναι σαν να είμαι για λίγο κομμάτι της. Μου αρέσει, μου αρέσει...

Γύρω μου χάος από διαδρόμους, αίθουσες, σκάλες, κτίρια, ταμπέλες, οδηγίες, χάνομαι... Δεν τολμώ να φύγω από το κυλικείο γιατί νομίζω πως θα χαθώ - είναι ένας μη φοβιστικός λαβύρινθος.

Ζούμε μέσω των παιδιών μας - τι υπέροχη αίσθηση. Όχι ότι μέμφομαι το παρελθόν μου. Καλώς έγινε ότι έγινε, αν είχα πάει Πανεπιστήμιο η ζωή μου θα ήταν διαφορετική, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα αλλά κάποια άλλη (σαν από κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν). Μου αρέσει που έχουν έρθει έτσι τα πράγματα. Βίωσα τη ζωή μέσα από τη δουλειά και τις υποχρεώσεις της πατρικής οικογένειας, είχα φίλους, ταξίδεψα, διασκέδασα, ερωτεύτηκα, πληγώθηκα, έφτασα όμως στο παρόν με τους δύο υπέροχους γιους να ζουν διαφορετικές εμπειρίες από μένα (ενώ κι εγώ συνεχίζω να έχω καινούριες δικές μου) και να τις γεύομαι κι εγώ μέσα από αυτούς...

Μικρά, ωραία πράγματα...