Ημερολόγια προπονήσεων (7) Μια μικρή, unexpected νίκη

Το τρέξιμο μοιάζει με την Κόλαση και τον Παράδεισο.

Υπάρχουν φορές που όλα πάνε κατ' ευχήν, σαν να έχεις τη "θεία χάρη" ένα πράγμα. Και άλλες (οι πιο πολλές), που ζορίζεσαι, βαριέσαι, πλήττεις, υποφέρεις, βαρυγκομάς.

Για αυτές τις δεύτερες, αυτό που βρήκα είναι να βάζω έναν διαφορετικό στόχο κάθε φορά, ώστε και νόημα να έχει η προσπάθεια, και χαρά να παίρνω όταν ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Συνήθως οι στόχοι μέχρι τώρα μου έβγαιναν όπως τους ονειρευόμουνα - καλύτερα ίσως. Ο τελευταίος όμως φαινόταν από την αρχή απλησίαστος. 

Ηθελα να τρέξω τα 5 χιλιόμετρα σε λιγότερο απο 30 λεπτά. Το 2015, ένα χρόνο μόνο δρομέας, με ελάχιστη και άσχετη προπόνηση, αλλά 4 χρόνια νεότερη, έτρεξα τα 5 σε 30:30. Εύκολα. Πολύ εύκολα. Από κει και μετά άρχισαν τα 31, 32, 33 , ασχολήθηκα με μεγαλύτερες αποστάσεις και σαν να τα ξέχασα. 

Σε κάθε γρήγορη προπόνηση όμως με έτρωγε: Γιατί να μην μπορώ να ξανακατέβω στα 30 έστω? Γιατί να είμαι τόσο αργή, και άλλα τέτοια παρήγορα...

Πριν ενάμισυ μήνα είχα τελειώσει με τον ανοιξιάτικο Ημιμαραθώνιο και έχοντας αρκετό καιρό πριν τις προπονήσεις για τον Μαραθώνιο του Νοέμβρη, ξεκίνησα προπόνηση για πεντάρι από το βιβλίο του Δημήτρη Τζεφαλή, για προχωρημένους.

Δυσκολεύτηκα πολύ. Οι χρόνοι που έπρεπε να τρέξω για λίγα μέτρα μόνον, 400 ή 800, έβγαιναν με την γλώσσα έξω ή δεν έβγαιναν καθόλου. Απογοητευόμουν. Κάθε φορά ελεγα ότι πρέπει να το αποδεχτώ, αλλά όταν κατάφερνα έστω σαν την τρελή να βγάλω ένα χιλιάρι στον επιθυμητο ρυθμό έπαιρνα τ' απάνω μου.

Σταδιακά άρχισα να κουράζομαι. Πόνοι στα πόδια, στη μέση, στα γόνατα και όπου αλλού... Τα λίγα αλλά γρήγορα χιλιόμετρα δεν μπορούσαν να αποσβεστούν όπως τα πολλά και αργά του Μαραθώνιου.

Το αστείο  είναι ότι ο ρυθμός που έπρεπε να κρατήσω για 5 όλόκληρα χιλιόμετρα ήταν αυτός που έπιανα μόνο σε ανοίγματα 100άρια! Πώς να ελπίσεις?

Είχα βάλει στόχο το No Finish Line στο Νιάρχος, επειδή είναι επίπεδη διαδρομή και νωρίς το πρωί δεν έχει κόσμο, έτσι θα μπορούσα να προσπαθήσω έστω...

Την βδομάδα πριν τον αγώνα ένιωθα πως είχα πάθει υπερκόπωση. Εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου duracell ακόμα και μετά απο ενα 30άρι, σερνόμουν, υπέφερα, ήμουν πτώμα.

Σκεφτόμουν διάφορες δικαιολογιες για να μην τρέξω τον αγωνα. Τον καιρό πχ που προβλεπόταν βροχερός. Ομως ειχα πληρώσει και το είχα πει σε όλους, έτσι με άγχος και βαριά καρδιά ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου για το Νιάρχος.

Μαγικά, όπως σε κάθε αγώνα, με το που άρχισα να τρέχω χαλαρά όλα μπήκαν στη θέση τους. Είχα φτιάξει ένα πρόγραμμα με 20 λεπτά προθέρμανση, 4 ανοίγματα 100άρια, το 5άρι και 20 λεπτά αποθεραπεία. Από την αρχή η προθέρμανση έβγαινε πιο γρήγορα (τέλειο επιπεδο, πρωινός καφές και φαγητό ίσως). Δεν κρατήθηκα, το άφησα να βγει...

Όταν μπήκα στο 5άρι ,ώ του θαύματος, άρχισα να τρέχω στον επιθυμητό ρυθμό όχι με ευκολία, αλλά και όχι με δυσκολία, όχι με τη γλώσσα εξω! Ακόμα και στο 4ο χιλιόμετρο μπορούσα να πάω κι άλλο, δεν είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα, έβγαινε, έβγαινε!

Ήταν απίστευτο όταν μπήκα στην αποθεραπεία και είδα ότι είχα κάνει 29 και κάτι! Δεν το πίστευα! ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑ!!!

Δεν ήταν ακατόρθωτο, δεν ήταν αδύνατο, μετά απο  5 χρόνια τρεξίματος είχα σπάσει το προσωπικό μου ρεκόρ όχι κατά 1 λεπτο (του 2015) αλλά κατά 3 ή 4 για τα τελευταία χρόνια!

Πάλι γράφω τι ένιωθα για να το θυμάμαι πάντα... Είναι τέτοια η αίσθηση πληρότητας που νιώθεις! Ολοκληρωμένος, γεμάτος, χαρούμενος! Πήγα να φύγω για να γυρίσω στις πάμπολλες δουλειές του Σαββάτου που με περίμεναν, και ξαφνικά έκανα πίσω. Ξαναγύρισα στον χώρο των αγώνων, άλλαξα ρούχα, αγόρασα έναν ωραίο καπουτσίνο και κάθισα σε ένα παγκάκι να τον πιω κοιτώντας τους άλλους δρομείς που έτρεχαν γύρω γύρω.

Ήταν μια υπέροχη στιγμή, ολοδική μου. Συννεφιά, ψιλόβροχο, ανοιχτός ορίζοντας, ο φουτουριστικός όγκος του Νιάρχος από πάνω μου, μια άλλη ατμόσφαιρα, ένα άλλο εγώ. 

Έφυγα, είμαι πάλι στην καθημερινότητα μου, αλλά σίγουρα είμαι ένας λίγο διαφορετικός άνθρωπος!