Ημερολόγια προπονήσεων (8) Long Run

Τι είναι αυτό που μας αρέσει σε ένα Long Run;

Τι είναι αυτό που μας κάνει να νοσταλγούμε αυτά τα μεγάλα, βαρετά, επίπονα, κουραστικά μερικές φορές τρεξίματα, να αναλογιζόμαστε εκείνα τα κυριακάτικα ξυπνήματα στις 5 το πρωί, όταν πια έχει αρχίσει να είναι σκοτάδι και εμείς μόνοι σαν τους μαγεμένους να τρέχουμε γύρω-γύρω από το Πάρκο Τρίτση μέχρι να συμπληρωθούν τα χιλιόμετρά μας?

Γιατί μας λείπουν τόσο πολύ αυτά τα ατελείωτα τρεξίματα, αυτά που λες “Θεε μου έχω άλλα 8, πώς θα τα βγάλω?”, όταν είναι άνοιξη και το πρόγραμμα έχει μόνο 10άρια και 15άρια?

Διαβάζω πολλά αυτόν τον καιρό για τον εθισμό στην άσκηση, για την υπερβολή των ασκούμενων, για την επιβολή από το σύστημα κάποιων must όπως το fitness και το wellness. Τα διαβάζω προσεχτικά. Κάπου βρίσκω κάποιες αλήθειες που με αφορούν. Στην πλειοψηφία τους όμως αγνοούν ένα βασικό παράγοντα (που με εκφράζει απόλυτα): την ανάγκη του σημερινού δυτικού ανθρώπου να μείνει μόνος, έξω από τα οικογενειακά και επαγγελματικά κλισέ, να φορέσει τον εαυτό του για τον εαυτό του (έστω και αν αυτό λέγεται κολάν και φανελάκι και ακριβά αθλητικά), να πορευτεί με το σώμα του μόνο (χωρίς μεταφορικό μέσο, χωρίς αποσκευές), να πάει όπου του αρέσει – λόφοι, πάρκα, παραλίες, ανεξερεύνητες γειτονιές, όλα είναι ευπρόσδεκτα – να μυρίσει τον πρωινό αέρα, να νιώσει την αλλαγή του αέρα εκεί γύρω στις 7, να αισθανθεί πιο πολύ παρά να δει την ανατολή του ήλιου (μόνο αυτό αρκεί σαν λόγος για τα παραπάνω!), να ζήσει, να βιώσει, όχι να προσπεράσει βιαστικά.

Γιατί αυτό γίνεται όταν τρέχεις: Ζεις στο παρόν, προλαβαίνεις να παρατηρήσεις σπίτια και ανθρώπους και σκυλιά γύρω σου που αλλιώς δεν θα πρόσεχες, ωραία μπαλκόνια και γλυκύτατους γεροντάκους που βγάζουν βόλτα στις 6μισυ το πρωί τα παχουλά άνευ ράτσας σκυλάκια τους και σε κερνάνε καραμέλα, ποδηλάτες που ανεβαίνουν την Φυλής-Χασιάς αγκομαχώντας, εργαζόμενους αν και Κυριακή να περιμένουν καρτερικά το λεωφορείο στη στάση, και άλλα ωραία και ταπεινά που δεν σου προσφέρει σίγουρα η γρήγορη ζωή της εβδομάδας...

Αν αυτό έχει τη γεύση της ελευθερίας το κρατώ, το συνεχίζω. Μου αρέσει, με ευχαριστεί, το απολαμβάνω. Είναι η χαρά του ταξιδιού για την Ιθάκη (τον ΑΜΑ δηλαδή!), και εύχομαι να είναι μακρύς ο δρόμος!